Moi kochani...Sama nie wiem jak zwerbalizować myśli w słowa...Do końca miałam nadzieję na JacOlę do końca! Ale po dzisiejszym odcinku wszystko runęło niczym domek z kart. Mówią "Nadzieja matką głupich, ale umiera ostatnia" Moja już zgasła. Brawa dla reżyserów! "Zabrali nam nadzieję, zabrali nam!"
Przepraszam, ale odchodzę, kończę z tym z blogiem.
Kochałam, kocham i będę was kochać.
Na zawsze będziecie w moim serduszku <3
Już za wami tęsknie :(
Ehh... :( :/
Do zobaczenia (Może)
Mała malinka. ♥
poniedziałek, 20 listopada 2017
niedziela, 12 listopada 2017
Miniaturka.
Aleksandra i Jacek Nowakowie szykowali się na gale rozdania nagród bloga roku 2016. Ich córki siedemnastoletnia Karolina i osiemnastoletnia Gosia zostały nominowane.
- Powiem Ci Ola, że jak dziewczyny opowiedziały nam o blogu to myślałem, że po miesiącu mi się znudzi. A tu proszę mogą wygrać statuetkę. - Powiedział Jacek zawiązując krawat.
- Mam nadzieje, że to ich nie poróżni. Dziewczyny! - Zawołała Ola, a po chwili w salonie pojawiły się dwie dziewczyny, blondynka i brunetka. Karolina była podobna do Jacka, miała ciemne blond włosy i zielone oczy, które odziedziczyła po babci. Ubrana w białą sukienkę, baleriny na lewej ręce miała kilka bransoletek. Włosy wyprostowała i pozostawiła rozpuszczone. Gosia natomiast była podobna do Oli. Miała ciemne włosy i niebieskie oczy. Ubrała się w czarną sukienkę, baleriny, a na lewe ręce miała zegarek i dwie bransoletki, włosy miała pokręcone i rozpuszczone.
- Dziewczynki mam nadzieje, ze ta gala was nie poróżni. - Ola spojrzała na córki.
- Oczywiście mamo, przecież wiesz, że z Karolcią mnie nic nie poróżni. - Gosia uśmiechnęła się.
- I nawzajem siostra. - Odparła Karolina.
- Dobra jedziemy. - Rzekł Jacek.
Cała rodzina wyszła z domu, po czym wsiedli do auta, które uruchomił Jacek i ruszyli.
- Jak myślisz Gosia kto wygra? - Karola Spojrzała na siostrę.
- Nie wiem. - Rzekła Gosia.
Po około czterdziestu pięciu minutach rodzina była już na gali. Rodzina zasiadła na krzesłach, a gala rozpoczęła się.
*Godzinę później*
Nowakowie opuszczali salę, najszczęśliwsza była Karolina gdyż to ona wygrała, Gosia też się cieszyła, że to właśnie jej dostała nagrodę.
- Gosia... - Zaczęła blondynka
- Tak? - Gosia spojrzała na młodszą siostrę.
- Idziemy na zakupy? - Zapytała Karolina.
- Z tobą zawsze. - Gosia uśmiechnęła się.
Siostry pożegnały się z rodzinami i ruszyły na zakupy. Po drodze zauważyły jak dwóch facetów bije chłopaka. Gosia dobrze się przyjrzała i zobaczyła, iż to Eryk jej kolega ze szkoły.
- Tam jest Eryk. - Powiedziała szeptem do Karoliny, a ta wciągnęła ją za drzewo i wyjęła telefon.
- gdzie dzwonisz? - Zapytała Gosia po czym się wychyliła.
_ Na 112 - Rzekła Karolina
- Mój Boże. - - Gosia była przerażona.
- Gosa uspokój się. - Karolina starała się uspokoić siostrę.
- Oni go katują. - Szatynka była zrozpaczona. W pewnej chwili coś w niej pękło
- Idę tam. - Rzekła po czym ruszyła.
- Stój. - Karola chwyciła ją za nadgarstek - Chcesz, żeby ciebie pobili? - Spytała Karolina.
- Mam to gdzieś. - Gosia wyszarpała rękę i pobiegła w tamtą stronę
- Zostawcie go! - Krzyknęła. Przyjmując pozycję pewnej siebie. Wymierzyła mu prawego sierpowego.
- Coś jeszcze? - Syknęła, a mężczyźni zaczęli ją okładać.
*Karolina*
"Boże siostra po co Ci to było?" - Pomyślałam udzielając jej pierwszej pomocy. Ręce. mi się trzęsły jak nigdy. Musiałam jej pomóc to moja siostra, kocham ją mimo wszystko. Czasem się kłócimy, ale szybko się godzimy. Zaraz co?! Przestała oddychać.
- Gosia nie oddycha! - Krzyknęłam do telefonu.
- Odchyl jej głowę do tyłu. - Odrzekła operatorka CPR
- Gotowe.
- A teraz ułóż ręce na jej klatce piersiowej i wykonaj trzydzieści ucisków, a potem dwa wdechy. - Odrzekła operatorka, a ja zabieram się do roboty. Po drugiej serii Gosia odrzekła oddech, Eryk, który nic nie mówił zabrał głos.
- Uratowała mnie. - Rzekł ze smutkiem.
A ja spojrzałam na niego wzrokiem seryjnego mordercy. Chciałam mu coś zrobić! W myślach nieźle go hejtowałam, ale wiem co Gosia do niego czuje.
- Boże gdzie ta karetka? - Zapytałam zdenerwowana.
- Spokojnie za minutę będzie. - Pani z CPR starała się mnie uspokoić i faktycznie po minucie pojawiła się karetka i zabrali Gosię i Eryka do szpitala, a ja powiadomiłam o wszystkim rodziców i pojechałam taksówką do szpitala.
*35 minut później*
Siedziałam na szpitalnym korytarzu i czekałam na doktora i rodziców, płakałam. To miały być tylko zakupy! Chodzimy na zakupy. W pewnym momencie usłyszałam głos Eryka.
- To moja wina. - Odezwał się siadając obok mnie.
Spojrzałam na niego.
- Ona ma taki charakter, że chce wszystkim pomóc, a zwłaszcza Tob...- Zaczęłam, a on na mnie spojrzał.
-Co? - Zapytał
-Nic nic. - Wstałam z krzesła i weszłam do sali mojej siostry. Była już przytomna. Leżała na łóżku.
- Cześć młoda. - Przywitała mnie, a ja rzuciłam jej się na szyję.
- Auuuć! - Jęknęła.
- Wybacz. - Odsunęłam się od niej. - Jak się czujesz? - Spytałam.
- W miarę, a co z Erykiem? - Zapytała
- Ma złamaną rękę i kilka siniaków. Obwinia się za to. - Powiedziałam.
- Szczęście, że tylko tak się skończyło. - Odparła, a ja wybuchłam.
- Dziewczyno przez twoją zabawę w bohaterkę byłaś nogą na tamtym świecie, a ty takie coś mówisz?! - Zapytałam podniesionym tonem.
- Oj daj spokój. Mi już wszystko jedno. - Odrzekła ze smutkiem w oczach.
- Ty serio go kochasz. Dlatego mu tego nie powiesz? - Zapytałam.
- Ja nie mam u niego szans. A poza tym co jak będzie tak jak z Sebastianem? - Odrzekła, a na salę wszedł Eryk.
- U kogo, kto nie ma szans? - Zapytał.
- Gosia dała mi znać, że mam nic o tym nie gadać.
- Nie ważne. - Odrzekła, a po chwili zjawili się rodzice.
- Jak się czujesz? - Spytała mama.
- W miarę. - Odpowiedziała Gosia.
- Co Ci strzeliło do głowy?! - Zapytał podniesionym głosem tata.
- Chciałam dobrze. - Odparła Gosia.
- Dobrze? Oni by cię skatowali wiesz kto to był?! Wiesz jak się martwiliśmy?! - Wrzasnął ojciec, a mama położyła mu rękę na ramieniu, przez co stonował.
Gosia spuściła głowę. A do łóżka podszedł Eryk.
- Proszę pana, niech pan nie krzyczy pańska córka uratowała mi życie i będę jej dłużnikiem do końca życia. - Odezwał się Eryk.
- Ty gówniarzu się nie wtrącaj! - Ryknął Nowak.
- Jacek uspokój się. - Mama zabrała głos.
- Jak mam się uspokoić, jak przez tego tu Gosia mogła umrzeć?! - Jacek wskazał na Eryka.
- Ale żyję. - Odezwała się Gosia.
- To nie zmienia faktu, że to jego i tylko jego wina! - Wrzasnął Nowak.
- Nie no ja mam dość! - Krzyknęła Gosia i wyszła, poszłam za nią.
- Gosia nie płacz. - Siadłam obok niej i ją przytuliłam.
- Ojciec zrobił mi wstyd przed Erykiem! To dlatego ukrywam to, że go kocham. - Odrzekła.
- Chodź na sale i nie płacz, chyba nie chcesz, żeby twój Romeo zobaczył cię z rozmazanym makijażem.
We dwie udaliśmy się na salę, gdzie byli tylko rodzice.
- Gdzie Eryk? - spytała Gosia.
- Wyszedł. - Odrzekła mama. Tata podszedł to Gosi i ją przytulił.
*Gosia*
Gdy rodzice i Karolina wyszli wszedł Eryk, usiadł na swoim łóżku i spojrzał na mnie.
- Zawdzięczam Ci życie. - Powiedział, a ja spojrzałam na niego.
- Eryk mogę o cos spytać? - Zebrałam się na to? Nie.
- Pytaj. - Odparł z uśmiechem.
- Dlaczego Cię pobili? - Zapytałam.
- Bo nie chciałem dla nich pracować. - Odrzekł, a ja spojrzałam na niego zdziwiona.
-Pracować? Co ty ukrywasz? - Zapytałam.
-Myślałem, że to normalna praca jednak miałam rozprowadzać narkotyki. - Odparł, a mnie zamurowało.
-Ale nie robiłeś tego prawda? - Spytałam.
- Nie. - Odparł szybko.
- Musisz iść na policje. - Rzekłam.
-Tak zrobię. - Odparł. - A dlaczego mnie uratowałaś? - Zapytał, a ja się zmieszałam.
- Musiałam. - Odrzekłam. A do sali weszła jakaś dziewczyna. Miała ciemne włosy i piwne oczy.
- Gosia ja Aneta. - Wyciągnęła rękę.
Spojrzałam na nią.
- Aha ok... - Rzekłam.
- Gosia, a Karola doda opowiadanie na blog? Pozdro pip 5 6 7. - Powiedziała.
-Może tak, może nie. - Rzekłam.
- Ja chce opowiadanie u was na blogu, talent macie. - Odrzekła.
- Ty Gosia, ale masz koleżanki. - Zaśmiał się Eryk.
- To nie jest moja koleżanka. Rzekłam.
- Gosia napisz opowiadanie pip. - Odezwała się Aneta.
- Anetko umiesz biegać? - Zapytałam.
- Tak, a co?
- To spadaj! - Wskazałam ręką na drzwi. Dziewczyna wyszła.
- Ty to powinnaś rządzić światem. - Zachichotał Eryk.
- Skoro światem to i tobą, przynieść mi kawę. - Rzekłam pół żartem pół serio.
- Sama sobie przynieś. - Wystawił mi język.
- Krowa ma dłuższy i się nie chwili. - Odrzekłam i wyszłam. Poszłam do baru i kupiłam sobie Late. Gdy wróciłam do sali poczułam jakby ktoś mnie spoliczkował. Eryk obściskiwał się z Anką! Moje oczy wypełniły się łzami. "Gosia nie rycz!" - rozkazałam sobie w myślach. Postawiłam kubek na szafce i położyłam się na łóżku z szafki wyciągnęłam słuchawki. Odwróciłam się twarzą do okna, włożyłam słuchawki w uszy i na full puściłam muzykę.
Myślałaś, że on Cię pokocha? że będziesz dla niego ważna? Ty? Spójrz na siebie! Gruba! Brzydka! Beznadziejna! A teraz spójrz na nią idealna! - Moja podświadomość mnie nienawidzi, ale w sumie ma rację. Nie! Nie mogę się poddać! Nie mogę! - Wykrzyczałam sobie w myślach.To ja jestem królową swojego losu! Ja tylko ja! - Krzyknęłam w myślach. Będę silna! Gosia is strong!
Akurat w moich słuchawkach leciała piosenka Qbik - "Szukam szczęścia" - Tak bardzo pasuje do sytuacji - Wyczujcie ten sarkazm.
Postanowiłam napisać SMS do Maryli, była moją najlepszą przyjaciółką, moją i Karoli. Ona też zna mój sekret o tym, że kocham Eryka
Do Marylcia:Przyjedź do mnie do szpitala na Lipową.
Od Marylcia: Co się stało? :O
Do Marylcia: Po prostu przyjedź.
Od Marylcia: Będę nie długo
Po dwudziestu minutach dostałam SMSa od Maryli, że czeka na korytarzu. Wyszłam zostawiając Eryka i tą Ankę. A właśnie Wspominałam jak ta Anka jest ubrana? Nie owijając w bawełnę jak dziwka. Ahh no tak ona nią jest. Podobno ostatnio robiła to w kantorku z Michałem. Yhh Wcześniej z Adamem, Kubą i Sebastianem i dużo by wyliczać. Okej nie wchodźmy w szczegóły.
- Hejka. - Radosny głosik Maryli mnie przywitał. Dziewczyna przytuliła mnie.
- Hej. - Przytuliłam ją.
-Co się stało? - Zapytała.
- Leżę z Erykiem na jednej sali.Bo go uratowałam przed poważnym pobicie. - Powiedziałam.
- To super może się zbliżycie. - Klasnęła w dłonie.
- Bardzo wątpię.- Rzekłam, a z sali wyszli oni
- Już wiesz. - Powiedziałam, a dziewczyna mnie przytuliła.ę zaskoczona
- Ej oni chyba się kłócą. - Powiedziała, a ja spojrzałam na nią z miną w stylu wariatki.
- Słuchaj. - Rzekła.
"_Nie masz prawa obrażać Gosi!Ma- Co ty bronisz tej szmaty? - Spytała Anka.
- Tak bronię! Jest cudowna. Nie to co ty! - Odpowiedział Eryk
- Ale Eryczku. - Znowu ta Anka.
- Nie mów tak do mnie! Z nami koniec!."
Patrzyłam na Marylę zaskoczona, ale szczęśliwa. Eryk poszedł na salę.
- Widzisz teraz na pewno się zbliżycie do siebie. Ja lecę, pa. - Rzekła
- Pa. - Przytuliłam ją na pożegnanie, a ona mnie. Po tym jak zniknęła z zasięgu mojego wzroku, wzięłam głęboki w dech i weszłam na salę, blondyn spojrzał na mnie, a ja na niego. Bez słowa usiadłam na swoim łóżku.
- Wszystko ok? - Zapytał blondyn patrząc na mnie tymi swoimi niebieskimi oczami jakby chciał zobaczyć moją duszę. O nie nie ma!
- Tak. - Odrzekłam po chwili namysłu.
- Masz kogoś? - Zapytał patrząc mi prosto w oczy.
- Nie. - Rzekłam, a on tylko się uśmiechnął.
*6 miesięcy później*
Wracałam z Karoliną ze szkoły.
- Ty to szczęściarą jesteś. - Rzekła moja siostra.
- Czemu? - Spojrzałam na nią.
- Bo masz Eryka. - Rzekła.
- Oj nie przejmuj się, ten Damian zwróci na Ciebie uwagę. - Powiedziałam.
A właśnie od 5 miesięcy jestem dziewczyną Eryka. Tak marzenia się spełniają. Niestety od jakiegoś czasu mnie i Karolinę nęka ta cała Aneta.
- Chodź szybciej. - Rzekła Karolina. - Już się z ciemnia. - Dodała.
- Spokojnie idę. - Uspokoiłam ją.
Bo tych słowach poczułam ból głowy i straciłam przytomność.
*Karolina*
Obudził mnie jakiś szmer za drzwiami. Podniosłam się do pozycji siedzącej. Gdzie ja jestem? Rozejrzałam się po pomieszczeniu w którym nie było nic oprócz obdrapanych ścian, podłogi zamiast betonu i słabej żarówki, która rozjaśniała mrok. Gdzie Gosia. Jest. Leżała w przeciwnym rogu, wstałam i podeszłam do niej.
- Gosia! Wstawaj! - Szturchnęłam ją.
- Co jest? - Zapytała gdy otworzyła oczy.
- Piątek downie. - Rzekłam, a ona spojrzałam na nią
- Ej młoda gdzie my jesteśmy? - Zapytała moja siostra.
- Nie wiem, boję się. - Odparłam, a ona mnie przytuliła
- Będzie dobrze siostra. - Głaskała mnie po głowie.
- Skąd wiesz? - Spojrzałam na nią.
- Po prostu. - Odrzekła, a do pomieszczenia weszła ta cała Aneta.
- Dziewczyny opowiadanie. Pip. - Mówiła dość dziwnie. Ona jest psychiczna! Spojrzałam na Gosię i wtuliłam się w nią.
- Czego ty chcesz? - Zapytała Gosia.
- Opowiadanie, albo pif paf. - Rzekła Aneta.
A ja tylko zaszlochałam.
- Dziewczyno uspokój się. - Zaczęła Gosia. - Nie można napisać opowiadania od tak. - Pstryknęła palcami.
- Mam mózg opowiadanie. - Rzekła Aneta
- Dobry Boże. - Rzekła Gosia.
- Wierzę w wiarę. - Powiedziała Aneta i wyjęła broń.
"Już po nas." - Pomyślałam, Gosia wstała i ruszyła w stronę dziewczyny.
- A ty w ogóle umiesz się tym obsługiwać? - Spytała Gosia.
- Opowiadanie dodajcie. - Rzekła Aneta.
- Odłóż to bo krzywdę sobie zrobisz. - Oznajmiła Gosia.
- Nie. Mam depresję bo nie ma opowiadanie wasze. - Rzekła Aneta, a po chwili wbiegli anty terroryści, a za nimi nasi rodzice.
*3 lata później*
Gosia czesała mnie na mój ślub z Damianem zrobiła mi ślicznego koka z warkoczem z przodu. Ona była moją świadkową i byliśmy uczesane tak samo.
Miałam na sobie już sukienkę, buty, welon i makijaż. Moja siostra miała szafirową sukienkę i czarne szpilki, też wyglądała bosko.
Potem pojechaliśmy do kościoła gdzie odbył się ślub, a wesele było w pięknej restauracji.
*4 lata później*
_Mamo tato, a pojedyiemy od cioci Gosi, wujka Elyka i Amelki. - Spytała moja czteroletnia córeczka Agatka.
- Oczywiście. - Odrzekł mój mąż.
- Supel - Klasnęła w swoje rączki.
- Agacia jedziemy! - Krzyknęłam, a mała zjawiła sięz kurteczką i bucikami. Damian szybko ją ubrał i pojechaliśmy do mojej siostry, jej męża i córeczki.
- Hej. - Powiedziałam kiedy otworzył nam Eryk.
- Cześć, wejdźcie. Jest Maryla, Karol i Nikola. - Powiedział, a my weszliśmy i przywitaliśmy się. Agatka od razu zaczęła się bawić z dziewczynkami, a ja i mój mąż usiedliśmy przy stole.
- Słuchajcie musimy wam coś powiedzieć. - Zaczęła Gosia i z Erykiem chwycili się za dłonie.
- Otóż... - zaczęła Gosia.
- Spodziewamy si ę dziecka. - Do kończył Eryk, a jego ręka znalazła się na brzuchu mojej siostry.
- To świetnie. - Krzyknęliśmy.
- Wiecie co będzie? - Zapytała Maryla.
- Dziewczynka, Kinga. - Odparła Gosia.
- A który miesiąc? - Spytałam.
- Siódmy. - Odpowiedziała Gosia.
*Rok później*
*Gosia*
- Mamo, a pójdyiemy na plac zabaw? - W drzwiach salonu zjawiła się Amelka, a za nią przydreptała Kinga.
- Jasne. - Uśmiechnęłam się i zabrałam się za ubieranie moich córeczek.
- A tata tesz idyie? - Spytała Amelka spoglądając na Eryka.
- Idzie. - Uśmiechnął się i wstał z kanapy.
Razem udaliśmy się na plac zabaw, dziewczynki poszły się bawić, a ja i Eryk usiedliśmy na ławce.
- Pamiętasz ten plac zabaw? - Spytał Eryk.
- Jasne pierwszy raz się na nim pocałowaliśmy. - Uśmiechnęłam się, a mój mąż skradł mi całusa.
Tak jestem szczęśliwa, mam kochającego męża, dwie śliczne córeczki, siostrę, rodziców i przyjaciół wszystko co sobie wymarzyłam.
Hejka! Tak wróciłam, ile to mnie nie było? Dwa miesiące. Przepraszam za tak długą nieobecność. Mam nadzieję, że miniaturką wam to wynagrodzę.
Pozdrawiam.
Mała malinka.♥
piątek, 4 sierpnia 2017
7.6
I zastali tam pustkę. Dlatego udali się do sypialni Wysockiej tam zobaczyli ją leżącą na podłodze. Dookoła były opakowania po lekach na sennych. Karolina szybko sprawdziła puls, był ledwo wyczuwalny, Mikołaj w tym czasie wezwał pogotowie. Karetka przyjechała po siedmiu minutach i zabrali nieprzytomną Aleksandrę do szpitala. Na komodzie, obok łóżka Karolina dostrzegła białą kopertę z napisem "Jacek Nowak."
- Mikołaj zobacz. - Rachwał zwróciła się do kolegi.
- No co masz? - Zapytał Mikołaj, a Karolina podała mu kopertę.
- Do Jacka, powinniśmy mu to przekazać. - Odezwał się Mikołaj.
- Dlatego też zbieraj się, jedziemy na bazę. - Zarządziła Karolina i udali się we wspominane miejsce.
Gdy dotarli na bazę udali się do dyżurnego.
- Co z Olą? - Jacek podniósł się z krzesła, widząc Karolinę i Mikołaja.
- Jest w szpitalu. - Oznajmił Białach.
- W jakim szpitalu?
- Na Świdnickiej. - Odparła Karolina.
- Ja muszę tam jechać. - Rzekł Nowak i ruszył, ale zatrzymała go Karolina.
- Musisz to zobaczyć. - Odezwała się, a Mikołaj podał koledze kopertę. Mikołaj i Karolina Opuścili dyżurkę. Nowak otworzył list i zaczął czytać.
"Kochany Jacku.
Może nie powinnam do Ciebie pisać, ale muszę to wszystko z siebie wyrzucić. Powinnam Cię przeprosić, za to, że nazwałam Cię mordercą, wiem, że to nie prawda. Przechodząc dalej to muszę Ci powiedzieć, że zerwałam z tobą bo byłam w ciąży, dokładnie w trzecim miesiącu, ale byłam na akcji i poroniłam. Nie umiałam Ci tego powiedzieć, bo się bałam. Potem pojawił się Michał, a resztę już znasz. Na końcu muszę Ci powiedzieć, że nigdy nie przestałam Cię kochać.
Twoja Ola."
Po przeczytaniu listu, Jacek wyszedł z biura i udał się do pokoju pani komendant, zapukał, a po usłyszeniu "Proszę" nacisnął na klamkę i wszedł.
- Dzień dobry pani komendant. - Przywitał się.
- Dzień dobry, o co chodzi? - Renata spojrzała na podwładnego.
- Chciałbym wziąć wolne do końca dnia. - Odezwał się Jacek.
- A w jakim celu? - Zapytała Jaskowska
- Ola jest w szpitalu i chciałbym do niej jechać. - Odezwał się Jacek.
- No dobrze, tylko wezwij swojego zmiennika. - Oświadczyła Jaskowska.
- Dziękuje, do widzenia. - Jacek opuścił biuro i skierował się najpierw po ciuchy prywatne, Po przebraniu się udał się do szpitala.
*Jacek*
Jechałem właśnie do Oli. Ola była w ciąży, ze mną? Miałem być ojcem. Miałbym syna czy córkę? Jeśli to byłaby dziewczynka miałaby na imię Oliwia, a Jeśli chłopiec to byłby Borys. A teraz co? Nie ma tej małej kruszynki, a co musiała czuć wtedy Ola? Była sama, zupełnie sama! Zostawiłem ją i nawet o nią nie walczyłem. W końcu dotarłem do szpitala, wpadłem na recepcję.
- Dzień dobry, gdzie leży Aleksandra Wysocka. - Zapytałem.
- A jest pan kimś z rodziny? - Zapytała kobieta na oko około pięćdziesięciu lat.
- Jestem jej narzeczonym. - Skłamałem, ale dowiedziałem się.
- Pani Ola leży na sali 354, windą na drugie piętro i korytarzem w prawo. - Rzekła kobieta.
_ Dziękuje, do widzenia. - Pożegnałem się.
- Do widzenia. - Rzekła kobieta.
Ruszyłem do sali Oli. I po chwili do niej wszedłem. Leżała na białym łóżku, przykryta białą kołdrą. Poszedłem do łóżka, siadłem na krześle i chwyciłem ją za rękę.
- Ola, kochanie, słonko ty moje, walcz. Otwórz oczy, dalej wierzę w ciebie. Ja nadal cię kocham, mimo wszystko. - Mówiłem do niej bo wierzyłem, że mnie słyszy.
*Ola*
*Wizja*
Szłam ciemnym tunelem w kierunku jasnego światła, które widziałam. Ale zaraz gdzie ja idę? Czy to nie bo? Będę teraz z mamą, tatą, Michałem i Markiem? Ale czy powinnam tam iść? Nagle usłyszałam czyjś głos to był Michał
- Ola zawróć, Jacek cię kocha. - A potem go zobaczyłam.
- Skąd możesz to wiedzieć? - Zapytałam.
- Uwierz mi, że to czuję. - Uśmiechnął się i odszedł.
- Zaczekaj co ja mam robić?! - Krzyknęłam.
- Żyj dla niego on Cię kocham. - Usłyszałam w odpowiedzi i odszedł...
Siemka! Wbiłam do was z kolejnym opowiadaniem.
Pytanka
1. Czy Ola się obudzi?
2. Co zrobi po zobaczeniu Jacka?
Pozdrawiam.
Mała malinka. ♥
- Mikołaj zobacz. - Rachwał zwróciła się do kolegi.
- No co masz? - Zapytał Mikołaj, a Karolina podała mu kopertę.
- Do Jacka, powinniśmy mu to przekazać. - Odezwał się Mikołaj.
- Dlatego też zbieraj się, jedziemy na bazę. - Zarządziła Karolina i udali się we wspominane miejsce.
Gdy dotarli na bazę udali się do dyżurnego.
- Co z Olą? - Jacek podniósł się z krzesła, widząc Karolinę i Mikołaja.
- Jest w szpitalu. - Oznajmił Białach.
- W jakim szpitalu?
- Na Świdnickiej. - Odparła Karolina.
- Ja muszę tam jechać. - Rzekł Nowak i ruszył, ale zatrzymała go Karolina.
- Musisz to zobaczyć. - Odezwała się, a Mikołaj podał koledze kopertę. Mikołaj i Karolina Opuścili dyżurkę. Nowak otworzył list i zaczął czytać.
"Kochany Jacku.
Może nie powinnam do Ciebie pisać, ale muszę to wszystko z siebie wyrzucić. Powinnam Cię przeprosić, za to, że nazwałam Cię mordercą, wiem, że to nie prawda. Przechodząc dalej to muszę Ci powiedzieć, że zerwałam z tobą bo byłam w ciąży, dokładnie w trzecim miesiącu, ale byłam na akcji i poroniłam. Nie umiałam Ci tego powiedzieć, bo się bałam. Potem pojawił się Michał, a resztę już znasz. Na końcu muszę Ci powiedzieć, że nigdy nie przestałam Cię kochać.
Twoja Ola."
Po przeczytaniu listu, Jacek wyszedł z biura i udał się do pokoju pani komendant, zapukał, a po usłyszeniu "Proszę" nacisnął na klamkę i wszedł.
- Dzień dobry pani komendant. - Przywitał się.
- Dzień dobry, o co chodzi? - Renata spojrzała na podwładnego.
- Chciałbym wziąć wolne do końca dnia. - Odezwał się Jacek.
- A w jakim celu? - Zapytała Jaskowska
- Ola jest w szpitalu i chciałbym do niej jechać. - Odezwał się Jacek.
- No dobrze, tylko wezwij swojego zmiennika. - Oświadczyła Jaskowska.
- Dziękuje, do widzenia. - Jacek opuścił biuro i skierował się najpierw po ciuchy prywatne, Po przebraniu się udał się do szpitala.
*Jacek*
Jechałem właśnie do Oli. Ola była w ciąży, ze mną? Miałem być ojcem. Miałbym syna czy córkę? Jeśli to byłaby dziewczynka miałaby na imię Oliwia, a Jeśli chłopiec to byłby Borys. A teraz co? Nie ma tej małej kruszynki, a co musiała czuć wtedy Ola? Była sama, zupełnie sama! Zostawiłem ją i nawet o nią nie walczyłem. W końcu dotarłem do szpitala, wpadłem na recepcję.
- Dzień dobry, gdzie leży Aleksandra Wysocka. - Zapytałem.
- A jest pan kimś z rodziny? - Zapytała kobieta na oko około pięćdziesięciu lat.
- Jestem jej narzeczonym. - Skłamałem, ale dowiedziałem się.
- Pani Ola leży na sali 354, windą na drugie piętro i korytarzem w prawo. - Rzekła kobieta.
_ Dziękuje, do widzenia. - Pożegnałem się.
- Do widzenia. - Rzekła kobieta.
Ruszyłem do sali Oli. I po chwili do niej wszedłem. Leżała na białym łóżku, przykryta białą kołdrą. Poszedłem do łóżka, siadłem na krześle i chwyciłem ją za rękę.
- Ola, kochanie, słonko ty moje, walcz. Otwórz oczy, dalej wierzę w ciebie. Ja nadal cię kocham, mimo wszystko. - Mówiłem do niej bo wierzyłem, że mnie słyszy.
*Ola*
*Wizja*
Szłam ciemnym tunelem w kierunku jasnego światła, które widziałam. Ale zaraz gdzie ja idę? Czy to nie bo? Będę teraz z mamą, tatą, Michałem i Markiem? Ale czy powinnam tam iść? Nagle usłyszałam czyjś głos to był Michał
- Ola zawróć, Jacek cię kocha. - A potem go zobaczyłam.
- Skąd możesz to wiedzieć? - Zapytałam.
- Uwierz mi, że to czuję. - Uśmiechnął się i odszedł.
- Zaczekaj co ja mam robić?! - Krzyknęłam.
- Żyj dla niego on Cię kocham. - Usłyszałam w odpowiedzi i odszedł...
Siemka! Wbiłam do was z kolejnym opowiadaniem.
Pytanka
1. Czy Ola się obudzi?
2. Co zrobi po zobaczeniu Jacka?
Pozdrawiam.
Mała malinka. ♥
czwartek, 3 sierpnia 2017
7.5
- A jest pani kimś z rodziny? - To pytanie padło z ust lekarza.
- Spotykałam się z jego ojcem. - oświadczyła brunetka.
- Otóż chłopiec nie żyje. - Oznajmił mężczyzna w białym fartuchu.
- Co ale jak nie żyje? - Kobieta była zrozpaczona.
- Podczas operacji wystąpiły komplikacje, robiliśmy wszystko co w naszej mocy, ale nie udało się. Przykro mi. Muszę wracać do swoich obowiązków. - Mężczyzna odwrócił się i ruszył, zostawiając Aleksandrę i Jacka samych. Nie minęła chwila, a Olka rzuciła się z pięściami na Nowaka.
- Morderca! - Syknęła.
- Ola uspokój się. - Blondyn starał się uspokoić przyjaciółkę.
- Cholerny morderca. - Ola zaczęła bić Jacka pięściami po klatce piersiowej.
- Uspokój się! - Nowak podniósł głos przyciskając ją do ściany, ta odepchnęła go i wyszła, a właściwie to wybiegła ze szpitala.
Jacek nie wiedział co robić, zrezygnowany wyszedł ze szpitala i udał się na grób swojego dziadka. Zawsze tak robił gdy miał problemy czy zmartwienia. Kiedy był na miejscu odmówił krótką modlitwę i siadł na ławce przed grobem z napisem "Stefan Nowak, ur: 17.03.1932r zm: 23.01.2015"
- I co za mam dziadku zrobić? - Zapytał, choć wiedział, że nie uzyska odpowiedzi.
W końcu przypomniał sobie słowa, które mówił mu dziadek "Jeśli kogoś kochasz, walcz o tą osobę." Mężczyzna uśmiechnął się smutno, Po czym wstał z ławki i ruszył do bramy. Kiedy był już przy wyjściu z cmentarza otrzymał SMS.
*W tym samym u Oli*
Aleksandra wróciła do mieszkania i z płaczem rzuciła się na łóżko, nie mogła zrozumieć dlaczego znowu traci ukochaną osobę, a właściwie to ukochane osoby, ale jak to mówią. Wiadomo nic nie trwa wiecznie wszystko ma swój koniec
Zaciskam zęby oblizując usta od łez słone
Kolejny płomień dogasł to coraz częstszy zobacz
Odchodzi bliska mi osoba, mija doba
Kolejna tęsknie coraz bardziej taki zemnie twardziel
Najchętniej to bym uciekł tam gdzie nikt mnie nie znajdzie
Strzepuje łzy z policzka by się smutkiem nie zakrztusić
Będzie dobrze mówię sobie tak być musi
Niestety nic nie trwa wiecznie wracaj serce grzeszy
Kucam bo sił nie mam wstać dziś to nie po raz pierwszy.
Kobieta wyczerpana płaczem zasnęła. Nie miała siły na nic.
*W tym samym czasie*
Nowak wyjął z kieszeni telefon i odczytał SMSa o treści "Widzę, że jesteś w miejscu swojej przyszłości." jak można się domyśleć wiadomość była z nieznajomego numeru, Nowak zignorował SMS i pojechał do swojego mieszkania, po czym poszedł spać.
*Następnego dnia*
Jacek obudził się o 8:00 i wiedział, że jest spóźniony do pracy. Migiem się umył i przebrał, następnie pojechał do pracy, spóźniony wpadł na odprawę
- Przepraszam za spóźnienie. - Rzekł, a Jaskowska kazała mu usiąść.
- Starszy aspirant Nowak nie ma zegarka? Mikołaj powiesz koledze co było na odprawie. - Rzekła pani komendant. I wróciła do omawiania bieżących spraw. Mikołaj kiwnął twierdząco głową. Jacek spojrzał na miejsce, które zajmowała Ola, było puste. Blondyn się zaniepokoił.
- Na koniec pytanie. Wie ktoś co si dzieje z sierżant Wysocką?
wszyscy zaprzeczyli ruchem głowy.
Po odprawie, każdy zajął się obowiązkami.
- Mikołaj mam sprawę. - Zaczął Jacek kiedy, Białach skończył mu mówić co było na odprawie.
- No co jest? - Zapytał Mikołaj.
- Podjedźcie z Karoliną do Oli, martwię się o nią. - Rzekł Nowak.
- Jacek, powiedz tak szczerze, ty nadal ją kochasz? - Mikołaj spojrzał na kolegę.
- To nie jest ważne. - Oznajmił Nowak
- Okej, o na razie. - Białach opuścił dyżurkę i udał się do radiowozu gdzie czekała na niego jego partnerka z patrolu - Karolina Rachwał. Mężczyzna wsiadł, zapiął pasy, uruchomił, auto i ruszył.
- Podjedziemy do Oli, bo Jacek mnie o to prosił. - Oznajmił Mikołaj.
- Ok. - Karolina zgodziła się.
- A wiesz czemu prosił Cię o to byśmy tam pojechali? - Spytała Rachwał.
- Martwi się. Wiesz, kiedyś byli parą, ale z nim zerwała. Podejrzewam, że nadal ją kocha. - Oświadczył Mikołaj.
- Rozumiem
Po dwudziestu minutach patrol był przed drzwiami, Karolina zapikała, ale nikt nie otwierał. Mikołaj zadzwonił do Oli, ale nie odebrała,a było słychać telefon Oli.
- Słyszysz? Jej telefon. - Odezwał się Mikołaj
- Co robimy? - Zapytał Karolina.
- Wchodzimy. - Oznajmił Białach i nacisnął klamkę, a drzwi ustąpiły. Patrol wszedł do mieszkania Aleksandry i skierowali się do salonu, a tam ujrzeli...
No cześć! Wróciłam z kolejnym opowiadaniem.
Pytanka:
1. Co zobaczyli Białach i Rachwał?
2. Co będzie dalej?
Pozdrawiam.
Mała malinka. ♥
- Spotykałam się z jego ojcem. - oświadczyła brunetka.
- Otóż chłopiec nie żyje. - Oznajmił mężczyzna w białym fartuchu.
- Co ale jak nie żyje? - Kobieta była zrozpaczona.
- Podczas operacji wystąpiły komplikacje, robiliśmy wszystko co w naszej mocy, ale nie udało się. Przykro mi. Muszę wracać do swoich obowiązków. - Mężczyzna odwrócił się i ruszył, zostawiając Aleksandrę i Jacka samych. Nie minęła chwila, a Olka rzuciła się z pięściami na Nowaka.
- Morderca! - Syknęła.
- Ola uspokój się. - Blondyn starał się uspokoić przyjaciółkę.
- Cholerny morderca. - Ola zaczęła bić Jacka pięściami po klatce piersiowej.
- Uspokój się! - Nowak podniósł głos przyciskając ją do ściany, ta odepchnęła go i wyszła, a właściwie to wybiegła ze szpitala.
Jacek nie wiedział co robić, zrezygnowany wyszedł ze szpitala i udał się na grób swojego dziadka. Zawsze tak robił gdy miał problemy czy zmartwienia. Kiedy był na miejscu odmówił krótką modlitwę i siadł na ławce przed grobem z napisem "Stefan Nowak, ur: 17.03.1932r zm: 23.01.2015"
- I co za mam dziadku zrobić? - Zapytał, choć wiedział, że nie uzyska odpowiedzi.
W końcu przypomniał sobie słowa, które mówił mu dziadek "Jeśli kogoś kochasz, walcz o tą osobę." Mężczyzna uśmiechnął się smutno, Po czym wstał z ławki i ruszył do bramy. Kiedy był już przy wyjściu z cmentarza otrzymał SMS.
*W tym samym u Oli*
Aleksandra wróciła do mieszkania i z płaczem rzuciła się na łóżko, nie mogła zrozumieć dlaczego znowu traci ukochaną osobę, a właściwie to ukochane osoby, ale jak to mówią. Wiadomo nic nie trwa wiecznie wszystko ma swój koniec
Zaciskam zęby oblizując usta od łez słone
Kolejny płomień dogasł to coraz częstszy zobacz
Odchodzi bliska mi osoba, mija doba
Kolejna tęsknie coraz bardziej taki zemnie twardziel
Najchętniej to bym uciekł tam gdzie nikt mnie nie znajdzie
Strzepuje łzy z policzka by się smutkiem nie zakrztusić
Będzie dobrze mówię sobie tak być musi
Niestety nic nie trwa wiecznie wracaj serce grzeszy
Kucam bo sił nie mam wstać dziś to nie po raz pierwszy.
Kobieta wyczerpana płaczem zasnęła. Nie miała siły na nic.
*W tym samym czasie*
Nowak wyjął z kieszeni telefon i odczytał SMSa o treści "Widzę, że jesteś w miejscu swojej przyszłości." jak można się domyśleć wiadomość była z nieznajomego numeru, Nowak zignorował SMS i pojechał do swojego mieszkania, po czym poszedł spać.
*Następnego dnia*
Jacek obudził się o 8:00 i wiedział, że jest spóźniony do pracy. Migiem się umył i przebrał, następnie pojechał do pracy, spóźniony wpadł na odprawę
- Przepraszam za spóźnienie. - Rzekł, a Jaskowska kazała mu usiąść.
- Starszy aspirant Nowak nie ma zegarka? Mikołaj powiesz koledze co było na odprawie. - Rzekła pani komendant. I wróciła do omawiania bieżących spraw. Mikołaj kiwnął twierdząco głową. Jacek spojrzał na miejsce, które zajmowała Ola, było puste. Blondyn się zaniepokoił.
- Na koniec pytanie. Wie ktoś co si dzieje z sierżant Wysocką?
wszyscy zaprzeczyli ruchem głowy.
Po odprawie, każdy zajął się obowiązkami.
- Mikołaj mam sprawę. - Zaczął Jacek kiedy, Białach skończył mu mówić co było na odprawie.
- No co jest? - Zapytał Mikołaj.
- Podjedźcie z Karoliną do Oli, martwię się o nią. - Rzekł Nowak.
- Jacek, powiedz tak szczerze, ty nadal ją kochasz? - Mikołaj spojrzał na kolegę.
- To nie jest ważne. - Oznajmił Nowak
- Okej, o na razie. - Białach opuścił dyżurkę i udał się do radiowozu gdzie czekała na niego jego partnerka z patrolu - Karolina Rachwał. Mężczyzna wsiadł, zapiął pasy, uruchomił, auto i ruszył.
- Podjedziemy do Oli, bo Jacek mnie o to prosił. - Oznajmił Mikołaj.
- Ok. - Karolina zgodziła się.
- A wiesz czemu prosił Cię o to byśmy tam pojechali? - Spytała Rachwał.
- Martwi się. Wiesz, kiedyś byli parą, ale z nim zerwała. Podejrzewam, że nadal ją kocha. - Oświadczył Mikołaj.
- Rozumiem
Po dwudziestu minutach patrol był przed drzwiami, Karolina zapikała, ale nikt nie otwierał. Mikołaj zadzwonił do Oli, ale nie odebrała,a było słychać telefon Oli.
- Słyszysz? Jej telefon. - Odezwał się Mikołaj
- Co robimy? - Zapytał Karolina.
- Wchodzimy. - Oznajmił Białach i nacisnął klamkę, a drzwi ustąpiły. Patrol wszedł do mieszkania Aleksandry i skierowali się do salonu, a tam ujrzeli...
No cześć! Wróciłam z kolejnym opowiadaniem.
Pytanka:
1. Co zobaczyli Białach i Rachwał?
2. Co będzie dalej?
Pozdrawiam.
Mała malinka. ♥
niedziela, 16 lipca 2017
Prośba
Hejka! Jest sprawa szkraby wbijajcie tutaj --------> https://www.youtube.com/channel/UCXJe-dqr6QYqPgjStWTpzCw jest to kanał mojej koleżanki i dziewczyna ma ogromny talent, jednak nie dawno zaczęła tą "działalność", więc zajrzyj, zostaw suba i łapkę w górę.
Dziękuje.
Pozdrawiam.
Mała malinka. ♥
Dziękuje.
Pozdrawiam.
Mała malinka. ♥
niedziela, 9 lipca 2017
Jednorazówka
- Nienawidzę was! - Krzyknęła Gosia ze łzami w oczach.
Miała osiemnaście lat, była jedynaczką, miała wszystko, dom, rodzinę, przyjaciół. Ale co z tego jak dla jej rodziców to praca była najważniejsza. Młoda kobieta robiła co mogła by ją zauważyli, ale z marnym skutkiem.
- Gosia uspokój się, wiesz, że Cie kochamy. - Jacek starał się załagodzić sytuacje.
- Kochacie jasne, nie zła ściema, Wy kochacie tylko robotę. - Po tych słowach wybiegła z domu trzaskając. Po drodze zabrał swoją ukochaną deskorolkę.
Poszła do skejt parku i od razu ruszyła na rampę. Kiedy jeździła świat wydawał się inny, zapomniała o problemach, troskach, czy zmartwieniach. Wtedy właśnie nad wszystkim myślała. W pewnej chwili pomyślała o kłótni z rodzicami, o tym co powiedziała, ale chyba miała racje, bo jej rodzice już dawno o niej zapomnieli. "Pewnie znowu wrócę do pustego domu." - Pomyślała smutno. Ale po chwili znowu oddała się swojej ukochanej czynności jaką był skatebording.
Trudno kochać dom, jeśli dom to
tylko meble
Robiła się już ciemno. Rozpoczęła się walka słońca z czasem. Gosia doskonale wiedziała, iż pora wracać. Postanowiła nieść swoją deskorolkę. Wzięła ją w rękę i ruszyła w stronę domu. Postanowiła pójść przez park, gdyż było krócej, niestety nagle poczuła ból z tyłu głowy, a potem była ciemność, Obudziła się w jakimś pomieszczeniu, a głowa bolała ją niemiłosiernie, rozejrzała się dookoła siebie. Tynk odchodzący od ścian, zamiast podłogi beton, niewielka żarówka rozjaśniała mrok. W pokoju było okno, ale zakratowane, a drzwi były zamknięte. Dziewczyna zaczęła panikować, waliła pięściami w drzwiami i krzyczała na całe gardło. W końcu drzwi się otworzyły i odskoczyła od nich jak poparzona.
- Sebastian? - Spytała widząc swojego byłego.
- Tato nasza księżniczka się obudziła. - Zawołał chłopak, a po chwili w pomieszczeniu zjawił się Kubeł. Dziewczyna do reszty zgłupiała. Po chwili otrząsnęła się.
- Witamy śpiącą królewnę. - Kubeł uśmiechnął się cynicznym uśmiechem.
- To już pseudo powitanie mamy za sobą, a teraz czego chcecie? - Spytała dość opanowanym głosem.
- Jak to czego chcemy, odrzuciłaś mojego syna. - Powiedział Kubeł.
- Widocznie nie zapałałam do niego sympatią. Z resztą nic dziwnego, bo jaki ojciec taki syn. - Odpyskowała za co dostała z liścia od Kubła.
- Tato, nie warto, Zróbmy to tak jak w planie. - Powiedział Sebastian
- Wujku. - Zawołał, a po chwili zjawił się Wasyl z związanym Erykiem.
- Eryk! - Dziewczyna chciała natychmiast do niego podbiec, ale Kubeł jej to skutecznie uniemożliwił wyciągając broń i kierując ją na Eryka.
- Najpierw zrobisz mi loda, albo ten twój chłopak zdechnie, a ty razem z nim. _ Powiedział Sebastian.
Niebieskie oczy dziewczyny wypełniły się łzami, Nie chciała robić z siebie dziwki, robiąc mu tą "Przyjemność", ale nie chciała by Eryk umarł.
- No co tak stoisz mała dziwko? Na kolana, chyba, że chcesz by on zginął. - Wrzasnął Sebastian.
Dziewczyna spojrzała na Eryka i płakać się jej chciało gdy widziała jego podbite oko i rozciętą wargę.
Powoli uklęknęła, a Sebastian włożył siłą swoje przyrodzenie do jej ust i zaczął poruszać. Po chwili biała maż wypłynęła do gardła Małgosi, chłopak wyjął swoje przyrodzenie, jakby nigdy nic zasunął swój rozporek.
- Do ukraińskiego burdelu się nadajesz. - Oznajmił.
Dziewczyna splunęła na beton.
- Ej tu się nie pluje. - Wasyl zwrócił jej uwagę.
- Wal się. - Syknęła z nienawiścią w głosie.
Chłopak chwycił ją mocno za włosy, by wstała, po czym przewrócił na beton i zaczął zdzierać z niej ubranie. Zaczęła się szarpać, ale przytknął jej do nosa chusteczkę nasączoną chloroformem i straciła przytomność.
Obudziła się po kilku godzinach obudziła się i zobaczyła, że jest w innym pokoju bo, leżała na sofie, przykryta starym kocem. Na przeciwko niej siedział oparty o ścianę Eryk.
- Jak się czujesz? Coś cię boli? - Zasypał ją pytaniami podchodząc do łóżka.
- Źle, okropnie, wszystko mnie boli, jest mi cholernie zimno, kurwa czy on... - Zacięła się i spojrzała pustym wzrokiem na blondyna.
- Tak, jeszcze kazał mi to oglądać. Jezu to było okrutne. - Eryk wyraźnie posmutniał, a Gosia wybuchła płaczem jak małe dziecko, któremu zabrano ukochaną zabawkę.
_ Ale wiesz, że nie musiałaś robić mu loda. - Oświadczył Eryk.
- Musiałam, nie chce, żebyś umarł. - Powiedziała cicho dziewczyna.
- Przecież to szaleństwo. - Chłopak podrapał się po karku.
- I odwaga i poświęcenie. - Dodał.
Każde szaleństwo jest wewnętrznie spójne i logiczne. Trzeba tylko tą logikę rozpoznać.
- Cóż czasem trzeba się poświęcić. - Odparła dziewczyna.
*W domu Nowaków.*
- Gdzie ona jest? - Zapytała zaniepokojona Aleksandra.
- Obdzwoniłam szpitale, nasze koleżanki i nic. - Odezwała się Karolina najlepsza przyjaciółka Gosi.
- A dzwoniłaś do tego Marcina. - Spytała Ola.
- Nie. Ale już dzwonię. - Dziewczyna szybko wykręciła numer chłopaka, który szybko odebrał.
- Cześć Marcin Gosia odzywała się do ciebie, na przełomie kilku ostatnich godzin? - Spytała Karolina.
- Cześć, nie, a co stało? - Zapytał.
- Gosia od kilku godzin nie daje znaku życia. - Oznajmiła Karolina.
- Cholera. Wiesz nie dawno słyszałem jak ten Sebastian mówi, że ona pożałuje. - Rzekł chłopak.
- Co takiego? - Jacek wyrwał telefon Karolinie.
- Podobno miał ją gdzieś zabrać, ale nic nie wiem. - Oświadczył chłopak.
- Ok. Do widzenia. - Rzekł Nowak.
- Do widzenia. - Marcin rozłączył się.
- A co jeśli Gosia już nie żyje? - Spytała Ola.
Jacek natychmiast ją przytulił.
_Kochanie wiesz, że każdy patrol ma przydzielony osobny budynek i będą jej szukać. - Blondyn zaczął głaskać jej plecy.
*Eryk*
"No kurwa zabiję sukinsyna, własnymi rękami. Jak on mógł jej to zrobić? Słyszałem, że kiedyś byli razem, ale po kłócili się i z nim zerwała. - Zatraciłem się w myśleniu, które przerwał mi dźwięk otwieranych drzwi. Spojrzałem z Gosią w tamtą stronę. Stał w nich nikt inny jak ten złamas.
- Przyniosłem dla was jedzenie. - Odezwał się.
- Nie trzeba. - Burknąłem nabuzowany.
- Ależ Eryku... - Jej słodziutki głosik rozbrzmiał po pomieszczeniu. - Nie powinniśmy się tak zachowywać. - Ruszyła w jego stronę. Zaraz co?
- Powinniśmy być wdzięczni, że dają nam jedzenie. - Podeszła do niego, tak cholernie blisko, włożyła mu ręce do tylnych kieszeni jego spodni, wcześniej zabrała mu tacę i postawiła na podłodze.
- Dziękujemy. - Rzekła.
On odepchnął ją i wyszedł.
- Dobrze się czujesz? - Spytałem.
- Tak. - Odparła tym głosikiem, przy którym śpiew ptaków się umywał.
- I ty zamierzasz to jeść? - Wskazałem na posiłek.
- Kpisz czy o drogę pytasz? - Zapytała, a ja zgłupiałem i patrzyłem na nią jak debil.
- Patrz. - Otworzyła zaciśniętą w pięść dłoń w której był klucz. Cholera ona jest genialna.
- Chciałbym zauważyć, że masz na sobie tylko krótkie spodenki i bluzkę z krótkim rękawem. - Oznajmiłem.
- To co? - Spytała.
- No to, że pada. - Powiedziałem.
- Wole zmoknąć niż siedzieć tutaj. - Oznajmiła zamykając drzwi na klucz.
- To po co je zamykasz? - Spytałem.
- Bo jeśli wyjdziemy oknem nie skapną się tak szybko. - Odrzekła, podchodząc do okna i otwierając je. Wdrapała się na parapet. Skubana taka mała, a taka przebiegła.
- Idziesz? - Spytała i zeskoczyła z parapetu. Natychmiast ruszyłem w stronę okna i uczyniłem jak ona.
- No to w drogę. - Ruszyła, a ja za nią.
*Kilka godzin później*
Idziemy już kilka godzin i przeszliśmy już chyba 10 kilometrów. Szczerze? To już nie czuje nóg. Jak patrzę na nią jak kroczy to ją podziwiam. Nic jej nie przeszkadza.
- Mogłabyś zwolnić? Padam z nóg. - Odezwałem się.
Przystanęła i spojrzała na mnie.
- Pewnie. - Odezwała się, a ja oparłem się o drzewo.
Ona uczyniła tak samo.
- Patrz! - Wykrzyknęła i wskazała na coś palcem, a ja spojrzałem w stronę. Moim oczom ukazał się drewniany domek. Od razu ruszyliśmy w jego stronę. Na szczęście drzwi były otwarte, więc weszliśmy do środka.
- Halo! - Krzyknąłem, a po chwili, w korytarzu zjawiła się starsza kobieta.
- Dzieci, a co wy tutaj robicie? - Zapytała staruszka.
- Zostaliśmy por... - Chciałem dokończyć, ale Gosia mi przerwała.
- Porwano nas i uciekliśmy. - Odezwała się.
- Na Boga. Wejdźcie. - Zaprosiła nas do środka. A my weszliśmy do środka.
- Chcecie czegoś do picia? - Spytała.
- Herbatę jak można prosić. - Odezwała się Małgosia.
- Ja też. - Odparłem, a kobieta wyszła i po pięciu minutach wróciła z trzema kubkami, postawiła je na stole i siadła na fotelu, my siedzieliśmy na kanapie.
- Jak macie na imiona? - Spytała.
- Ja jestem Eryk. - Przedstawiłem się.
- A to Małgosia. - Wskazałem na koleżankę, która podniosła kubek do ust.
- Jesteście parą? - Spytała, a Gosia zakrztusiła się płynem.
- Nie, tylko się kolegujemy. - Odezwała się.
- A jak pani ma na imię? - Spytałem.
- Jestem Felicja. - Odpowiedziała kobieta.
A Gosia zaczęła przecierać oczy. "
- Jesteś zmęczona kochanie. - Pani Felicja zwróciła się do niej.
- Tak. - Odpowiedziała.
_ Tylko wiecie ja tu mam tą kanapę i swoje łóżko, które jest w tamtym pokoju. - Odpowiedziała staruszka.
- Mogę skorzystać z łazienki? - Spytała Gosia.
- Jasne, jest jak wyjdziesz to korytarzem i na lewo. - Odparła staruszka, a Małgosia podziękowała i wyszła.
- Kochasz ją? - Spytała pani Felicja.
- Skąd pani wie? - Zapytałem.
- To widać, po tym jak na nią patrzysz. - Uśmiechnęła się.
Ja tylko westchnąłem.
- Kocham ją, ale boje się, że ją skrzywdzę. - Odparłem i zacząłem skubać swoją dłoń.
*Gosia*
-Wiesz co Ci powiem młodzieńcze? Że powinieneś jej wyznać co do niej czujesz za nim zrobi to ktoś inny.- usłyszałam skrawek rozmowy pani Felicji i Eryka. Czy to oznaczało, że on mnie kocha? Pomyślałam sobie, że to może niekoniecznie chodzi o mnie. Mogło przecież chodzić o jakąkolwiek dziewczynę. Weszłam niepewnie do pokoju. Po Eryku było widać, że jest zmieszany.
-O czym tam gadacie?- zapytałam, patrząc prosto w oczy Eryka.
-A tak o tym i o tamtym- powiedział- Przepraszam, ale muszę skorzystać z łazienki.
Mój kolega wstał z sofy i udał się tam, gdzie król chodzi piechotą. Ja siadłam na jego miejsce.
-A co on taki spięty?
-Wydaje ci się złociutka- odparła pani Felicja i wstała z fotela- Możesz się przesiąść? Przygotuje wam spanie.
-A nie ma pani jakiegoś materaca dmuchanego?- zapytałam z nadzieją w głosie.
-Niestety, ale sofa jest duża, więc się pomieścicie.
-A mam pytanie. Jak daleko jest stąd do Wrocławia?
-Ze sto trzydzieści kilometrów będzie.
-Ile??- wytrzeszczyłam oczy- A gdzie tu jest najbliżej?
-Do Karpacza masz jakieś sześć kilometrów.
-Ja to chyba zwariuje- wzięłam głęboki oddech- A jak najłatwiej tam dotrzeć?
-Powiem tak. Jutro przyjeżdża do mnie Klaudia. Taka młoda dziewczyna, która robi mi zakupy co kilka dni. Poproszę ją, żeby was zawiozła do Karpacza.
-Naprawdę? Mogłaby pani?- na mojej buzi pojawił się uśmiech i rzuciłam się na kobiecinę, prawie ją przewracając.
-A w ogóle nie zapytałam pani o najważniejsze. Ma może pani telefon? Muszę do przyjaciółki zadzwonić.
-Leży tam na komodzie. Jak chcesz trochę prywatności to idź sobie do mojej sypialni. Gadaj ile chcesz.
-Dziękuję- pocałowałam kobietę w policzek i poszłam zadzwonić do Karoli.
- Jezu dziewczyno my tu zawału dostajemy. - Te słowa wypowiedziała Karolina gdy odebrała telefon i usłyszała mój głos.
- Karola ja zostałam z Erykiem porwana i uciekliśmy. - Gdy to mówiłam łzy stanęły mi w oczach.
- Gosia gdzie jesteście? - Zapytała.
- Ukryliśmy się u pani Felicji to staruszka mieszka w lesie sześć kilometrów od Karpacza. - Odparłam.
- Ja się boję, że nas znajdą. - Dodałam.
- Uspokój się. - Karola starała się mnie uspokoić.
- Jestem 130 km od Wrocławia to jak mam być spokojna? - Spytałam.
- Córeczko. - W słuchawce usłyszałam rodziców.
- Mamo, tato ja się boje. - Oznajmiłam.
- Spokojnie Gosieńko. - Tata starał się mnie uspokoić. - Gdzie jesteś? - Zapytała mama.
- 6 km od Karpacza dziś nocujemy z Erykiem u pani Felicji, a jutro jedziemy z jej pomocą domową do Karpacza. - Odparłam.
- Jezu jak ty tam się znalazłaś? - Spytała mama.
- Zostałam porwana i z Erykiem uciekliśmy. - Rzekłam.
- Przepraszam za tą kłótnie. - Dodałam, było mi głupio, że tak się zachowałam.
- Skarbie nie myśl o tym teraz. Jak będziecie w Karpaczu to idźcie na policje i pytajcie o Starszego aspiranta Maćka Sufa to mój kolega.- Wyjaśnił tata.
- Dobrze. Muszę kończyć, kocham was. - Pożegnałam się z rodzicami, rozłączyłam i wyszłam z sypialni pani Felicji.
- Dziękuje. - Oddałam jej telefon.
- Drobiazg. - Odparła, a ja kontem oka spojrzałam na leżącego na sofie Eryka.
- Zostanie was samych. - Kobieta wyszła, a ja nie wiedziałam jak się zachować. Usiadłam na sofie i cicho westchnęłam, gapiąc się w przestrzeń przede mną. "Nosz kurwa" - Zaklęłam w duchu.
- Połóż się. - Odezwał się Eryk.
Szybko weszłam pod kołdrę i obróciłam się do niego plecami.
- Jak się trzymasz? - Zapytał.
- Jakoś muszę. - Odparłam nie patrząc na niego.
"I daję radę, choć czasem jest mi ciężko.'
Gapiłam się pustym wzrokiem w przestrzeń przede mną. W głowie miałam mętlik i chaos taki jakby moje myśli były kuleczkami w słoiku i ktoś ten słoik rozbija, kuleczki uciekają w różnorodne strony.
Przyjęłam pozycję embrionalną. Taaa w cale się nie boję, absolutnie. Kurwa kogo ja okłamuje? Poczułam jak moje policzki stają się mokre. Chyba dałam upust emocjom. Po chwili poczułam jak Eryk delikatnie mnie przytula.
- Będzie dobrze. - Rzekł.
- Chciałabym. Jednak nigdy nie będzie jak dawniej. - Powiedziałam.
- Słuchaj moja mama jest psychologiem. Pomoże ci. - Oznajmił.
- Gadanie. - Rzekłam. I przekręciłam się w jego stronę.
- Powiedz o czym gadałeś z panią Felicją? - Zadałam pytanie.
Widziałam jak się zmieszał.
- A tak o tym i o tamtym. - Rzekł ale ja nie dałam się przekonać.
- Wiesz co Ci powiem młodzieńcze? Że powinieneś jej wyznać co do niej czujesz za nim zrobi to ktoś inny. - Zacytowałam słowa pani Felicji.
Ten spojrzał na mnie podejrzliwym wzrokiem.
- Skoro wiesz to po co pytasz? - Zapytał.
- Eryk do jasnej cholery! - Uniosłam się choć nie powinnam. Ten zatkał mi usta dłonią.
- Cii. Chcesz, żeby pani Felicja się obudziła, albo, żeby nas znaleźli? - Zapytał.
A ja zaprzeczyłam ruchem głowy. Zabrał dłoń.
W mgnieniu oka zbliżył się do mnie. Tak, że stykaliśmy się czołami.
- Wiesz Gosieńko. - Zaraz co? Czy on właśnie powiedział na mnie "Gosieńko"? Tak.
- Nie chce i nie umiem już ukrywać tego co do ciebie czuję. - Powiedział.
- Więc słucham. - Odparłam.
Delikatnie ale namiętnie musnął moje usta swoimi, po czym odsunął się i spojrzał mi w oczy.
- Kocham Cię. - Szepnął.
Poczułam motylki w brzuchu.
- Ja Ciebie też. - Oświadczyłam.
Życie to jednak bywa przewrotnie, jednego dnia cholernie cierpisz, a zaraz dowiadujesz się, ze ktoś kogo kochasz odwzajemnia uczucie. Położyłam głowę na klatce piersiowej chłopaka.
- Spróbuj zasnąć. - Powiedział.
- Nie wiem czy mogę.
- Kotek jesteś zmęczona, tyle przeszliśmy. Wycierpiałaś strasznie dużo. Będę przy tobie.
- Obiecaj, że będziesz przy mnie.
- Obiecuje. - Oznajmił.
Po paru minutach zasnęłam.
Obudziły mnie promienie słońca, które wpadły przez okno. Leniwie otworzyłam oczy i ujrzałam słodko śpiącego Eryka, trochę wyglądał jak mały chłopiec. Wstałam z sofy i udałam się do łazienki. Spojrzałam w lustro. Blada twarz, a pod oczami wory, włosy przypominały siano. Przemyłam twarz wodą, a włosy rozczesałam palcami. Wyszłam z łazienki i udałam się do kuchni. Zerknęłam na zegar wiszący na ścianie godzina ósma trzydzieści pięć. Wpadłam na pomysł by zrobić naleśniki na śniadanie. Szybko zabrałam się za robienie posiłku. Na myśl wkradły mi się słowa piosenki "Despacito" w polskiej wersji.
Krok po kroczku, najdelikatniej
Przytulam się do Ciebie bardziej i bardziej
- Dzień dobry księżniczko. - Przywitał mnie Eryk.
- Hejka. - Uśmiechnęłam się.
- Zrobiłaś naleśniki. - Zabrał jednego z talerza i zaczął jeść.
- Całkiem nie złe. - Skomentował.
- Tylko tyle? - Spytałam siadając mu na kolanach.
- To oddawaj. - Zabrałam mu naleśnik. I ugryzłam kawałek.
- Ej oddaj to. - Naburmuszył się jak mały chłopczyk.
Jednak ja nie posłuchałam i zjadłam na jego oczach.
- Ojć chyba już za późno. - Pocałowałam go w usta.
- Ehh jednak zadziorna jesteś. - Odpowiedział mi.
- Za to mnie kochasz. - Uśmiechnęłam się.
_ Nie tylko za to. - Znowu mnie pocałował.
_ ślicznie razem wyglądacie. - Usłyszeliśmy głos pani Felicji.
- Moja królewna zrobiła pyszne naleśniki. - Oznajmił Eryk.
Staruszka usiadła przy stole i wzięła kilka naleśników na talerz, zaczęła jeść.
- Faktycznie pyszne. - Przyznała, a ja się uśmiechnęłam.
*Eryk*
_ Mówiłem, ma dziewczyna talent. - Oświadczyłem.
- Mogę panią o coś zapytać? - Gosia spojrzała na staruszkę.
- Pytaj. - Uśmiechnęła się.
- Dlaczego mieszka pani w lecie?
- Nie mogłabym, żyć w mieście. Ten natłok mnie przeraża. Wszędzie, ktoś gdzieś gna, ludzie mijają się bez słowa, każdy zajęty sobą. Tu jest inaczej. - Wyjaśniła.
- Nie nudzi się pani? - Zapytała.
- Nie. Często robię na drutach, albo wyszywam. - Wyjaśniła.
- Wyszywa pani. Przyznam się szczerze, że mi to imponuje. - Powiedziała Gosia.
- Jak chcesz to Cię tego nauczę.
- Jeśli by pani mogła, tylko pozbieram talerze. - Gosia zebrała talerze i poszliśmy do salonu.
*Sebastian *
Kurwa, ta mała dziwka nawiała z tym przydupasem. Teraz mnie pewnie sprzeda psom. Mogłem być czujniejszy, a nie dałem się przez ten jej głos. Nie powiem bo cholera ładny ma. Ale szmata nie umiała mnie docenić. Jest jak jej matka. Loda umie zrobić no przecież doświadczona w tym jest. Chodziłem wściekły po pokoju. Szmata co do ruchania się nadaje. Wczoraj nie źle się ją rżnęło. A ten frajer jak krzyczał, żebym ją zostawił. Do pokoju wszedł mój stary.
- No synu nie źle wczoraj ją zerżnąłeś. - Poklepał mnie po ramieniu.
- Takiej suce to tylko to się należy.
- Chodź na dół walniemy krechę. - Powiedział i poszliśmy.
Po zajściu na dół. Szybko wysypałem z torebki trochę hery i wciągnąłem.
*Gosia*
Pani Felicja uczyła mnie wyszywać. Co szło jej świetnie.
- Widzisz Małgosiu doskonale Ci idzie.- Pochwaliła mnie.
- Dziękuje ba...proszę pani. - Podziękowałam.
- Jak chcesz to mów do mnie babciu. - Oznajmiła.
Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Kobieta poszła otworzyć. A po chwili wróciła z na oko dwudziestopięcioletnia dziewczyną.
- Słuchajcie to jest Klaudia i zawodzie was do Karpacza. - Powiedziała.
Nie powiem bo trochę było mi przykro się rozstawać z panią Felicją. Ale cóż. Przytuliłam kobietę na pożegnanie. Ta ucałowała mnie w czoło.
- Zaczekajcie chwilę. - Oznajmiła i poszła do swojej sypialni po chwili wróciła. Wzięła moją dłoń i położyła na niej złoty naszyjnik z serduszkiem. Zamknęła ja w pięść.
- Posłuchaj ten naszyjnik jest w mojej rodzinie od pokoleń, teraz ja przekazuje go tobie. - Rzekła.
- Nie mogę go przyjąć. - Oświadczyłam.
- Jesteś dobra, empatyczna i wiele przeszłaś masz serce anioła, a ja nie chce by on kiedyś został wyrzucony na śmieci. Dlatego daje go tobie. - Poczułam jak łzy wzruszenia cisną mi się do oczu.
Przytuliłam kobietę i podziękowałam najładniej jak potrafiłam.
Potem z Erykiem i Klaudią poszliśmy do auta i ruszyliśmy do Karpacza.
Na szczęście kobieta z którą jechaliśmy podwiozła nas pod komisariat.
Podziękowaliśmy i udaliśmy się do środka.
- To gdzie teraz? - Zapytał Eryk.
- Do recepcji. - Chwyciłam chłopaka za rękę i pociągnęłam za sobą.
W recepcji było kobieta o czarnych prostych włosach na oko miała czterdzieści pięć lat.
- Proszę pani niech pani zadzwoni do Macieja Sufa. - Zwróciłam się do niej.
- A kim ty jesteś? - Zapytała recepcjonistka.
- Małgorzata Nowak, a to Eryk Pazio. - Odpowiedziałam.
A kobieta zadzwoniła i po chwili mężczyzna w wieku mojego taty się pojawił.
- Czy pan to Maciej Sufa? - Zapytałam.
- Tak, a o co chodzi?
- Nazywam się Gosia Nowak i jestem córką Jacka Nowaka.
- A no tak twój tata do mnie już dzwonił i o wszystkim wiem. Chodźcie ze mną. - Odpowiedział, a my poszliśmy za nim.
*Ola*
Jechałam z moim mężem, Mikołajem i Karoliną do Karpacza po moją córeczkę. Droga dłużyła mi się niemiłosiernie.
- Jacek mogliśmy poświęcić jej więcej czasu. - Zwróciłam się do męża.
- Wiem skarbie, to nasza wina. Mam nadzieje, że jej to wynagrodzimy. - Odezwał się mój mąż.
Po ponad 2 godzinach byliśmy na miejscu. Weszliśmy do pokoju dyżurnego.
- Mama, tata! - Moja córka od razu się na nas rzuciła i nas przytuliła.
- Kochanie ty nasze. - Przytuliliśmy ją do sienie.
Nasza mała córeczka, nasze oczko w głowie.
- Przepraszamy. - Trzymaliśmy ją w objęciach.
- Nie szkodzi. - Odsunęła się od nas.
- Mamo, tato wasza "mała córeczka" - Zrobiła cudzysłów w powietrzu mówiąc to. - Musi wam kogoś przedstawić. To mój chłopak Eryk Pazio. - Wskazała na chłopaka, który podszedł.
- Dzień dobry. - Chłopak wyciągnął dłoń najpierw w moją stronę.
- Witaj. - Uścisnęłam jego dłoń.
Potem wyciągnął dłoń w stronę mojego męża.
- Tylko nie skrzywdź jej. - Powiedział Jacek, podając mu dłoń.
- Ma pan moje słowo, że jej nie skrzywdzę. - Powiedział chłopak.
- Już i tak za dużo przeszła. - Dodał.
- Gosia, co tam Ci zrobili? - Spytałam kucając przed córką.
Przygryzła wargę, a jej oczy wypełniły się łzami.
- Sebastian mnie zgwałcił. - Oznajmiła cicho.
- Jezu jak ja go dorwę to mu nogi powyrywam
- Tato. - Gosia uśmiechnęła się.
- Pamiętasz co mi powtarzacie? - Spytała.
- Że zrobienie krzywdy to nie jest wyjście. Wyjściem jest wpakowanie do więzienia przestępcy. - Dodała.
- A moja mama jest psychologiem i pomoże jej o tym zapomnieć. - Odezwał się Eryk.
- A ja mam pomysł! Jedźmy do domu. - Powiedziała Gosia.
- Jasne.
*Gosia*
Gdy tylko weszłam do domu z rodzicami. Od razu udałam się pod prysznic. Potrzebowałam tego. Zdjęłam ciuchy i wrzuciłam je do prania, weszłam pod prysznic i odkręciłam wodę. Ciepła woda spłynęła po moim ciele. Musiałam zmyć brud chociaż ten zewnętrzny. Po wyjściu otuliłam się moim ukochanym niebieskim miękkim ręcznikiem i wytarłam ciało. Ubrałam bieliznę i piżamy. Gdy nagle w zasięgu mojego wzroku pojawiła się żyletka. Wzięłam ją do ręki i docisnęłam do skóry. Jedna kreska, druga, kolejna i kolejna, a potem pustka i ciemność.
Obudziłam się, ale nie byłam w łazience. Zaczęłam się rozglądać i zobaczyłam Eryka i moich rodziców.
- Gdzie ja jestem? Co się stało? - Spytałam.
- W szpitalu, pocięłaś się. - Oznajmiła mama, a ja spojrzałam na moje zabandażowane nadgarstki.
- Po żyć jak się przeżyło koszmar. - Odparłam.
- Kochanie nie mów tak. - Eryk mnie skarcił.
- Musisz być silna. - Rzekł.
- Ja chce umrzeć, zostawcie mnie samą. - Przekręciłam się w przeciwną stronę.
Słyszałam jak wychodzą, a po chwili wszedł Eryk.
- Skarbie, to moja mama porozmawiaj z nią. - Powiedział.
- Nie chce. - Rzekłam.
- Zostaw nas same. - Odezwała się kobieta.
- Mam na imię Nikola, chce Ci pomóc. - Zaczęła mówić, delikatnie. Przekręciłam się w jej stronę.
- Nikt nie może mi pomóc.
- Eryk mi mówił o wszystkim.
- Moje słoneczko kochane. Ale co z tego.
- Widzę, że go kochasz. On Ciebie też. - Oznajmiła, a w drzwiach stanął mój ukochany.
- Wiem, ale to wszystko mnie przeraża. - Odparłam.
- Kotku, musisz być silna, pomożemy Ci przez to przejść. - Eryk podszedł do łóżka i dotknął mojego policzka.
- W takim razie podejmę walkę. - Oznajmiłam.
*3 lata później*
Półtorej roku temu Eryk mi się oświadczył, a rok temu wzięliśmy ślub i zamieszkaliśmy ze sobą. Próbuję zapomnieć o tym co się wydarzyło 3 lata temu, ale czasem ten koszmar powraca. Tej nocy znowu miałam ten koszmar. Eryk natychmiast mnie pocałował i ja otworzyłam oczy.
- Znowu miałaś ten sen? - Spytał.
- Mhy. - Mruknęłam.
- Przytul mnie. - Dodałam, a on bez słowa mnie przytulił, podziwiam go, że tyle już ze mną wytrzymał. Ale kocham go mimo wszystko, jego i naszą małą Marylkę. A no właśnie jestem w 7 miesiącu ciąży.
*5 lata później*
Maryla ma już 5 lat.Jest taka duża i podobna do taty. Chodzi do przedszkola. Eryk i ja pracujemy w policji,
- Cześć kochanie. - Mój mąż ucałował mnie w policzek
- Hej miś. - Przytuliłam się do niego.
- Gdzie mała? - Spytał.
- U moich rodziców nocuje. - Uśmiechnęłam się.
- Uhuhu czyli mamy całą noc dla siebie. - Pocałował mnie w usta.
- Wariat. - Odparłam.
Podniósł mnie i posadził na stole.
- Twój wariat. - Rzekł.
- No oczywiście.
- Wiesz Marylka ostatnio ciągle mówi, że by chciała siostrzyczkę. - Zaczął.
- Wiem. - Odparłam.
- Więc jeśli mamy całą noc. - zaczął całować moją szyję - To może zrobimy jej ten prezent?
- Tak.
*20 lat później*
Oboje z Erykiem pracujemy w policji. Nasze córki Maryla i Justyna pracują w policji zupełnie jak my. Maryla ma 25 lat i męża Emila i roczną córkę Alę, a Justyna 20 lat i narzeczonego Kubę.
Kiedy pamięcią wracam do przeszłości wiem, że warto było cierpieć, bo dziś mam wszystko o czym marzyłam. Kochającego męża, dwójkę dzieci i jestem babcią.
Hejka wam wszystkim! No i wybiło 155 tysięcy wyświetleń. Ale to wasza zasługa, dziękuje za to.
Szczególne podziękowania dla tej pani -------> Blogerka 1978 za pomoc w pisaniu. :*
Pozdrawiam.
Mała malinka. ♥
Miała osiemnaście lat, była jedynaczką, miała wszystko, dom, rodzinę, przyjaciół. Ale co z tego jak dla jej rodziców to praca była najważniejsza. Młoda kobieta robiła co mogła by ją zauważyli, ale z marnym skutkiem.
- Gosia uspokój się, wiesz, że Cie kochamy. - Jacek starał się załagodzić sytuacje.
- Kochacie jasne, nie zła ściema, Wy kochacie tylko robotę. - Po tych słowach wybiegła z domu trzaskając. Po drodze zabrał swoją ukochaną deskorolkę.
Poszła do skejt parku i od razu ruszyła na rampę. Kiedy jeździła świat wydawał się inny, zapomniała o problemach, troskach, czy zmartwieniach. Wtedy właśnie nad wszystkim myślała. W pewnej chwili pomyślała o kłótni z rodzicami, o tym co powiedziała, ale chyba miała racje, bo jej rodzice już dawno o niej zapomnieli. "Pewnie znowu wrócę do pustego domu." - Pomyślała smutno. Ale po chwili znowu oddała się swojej ukochanej czynności jaką był skatebording.
Trudno kochać dom, jeśli dom to
tylko meble
Robiła się już ciemno. Rozpoczęła się walka słońca z czasem. Gosia doskonale wiedziała, iż pora wracać. Postanowiła nieść swoją deskorolkę. Wzięła ją w rękę i ruszyła w stronę domu. Postanowiła pójść przez park, gdyż było krócej, niestety nagle poczuła ból z tyłu głowy, a potem była ciemność, Obudziła się w jakimś pomieszczeniu, a głowa bolała ją niemiłosiernie, rozejrzała się dookoła siebie. Tynk odchodzący od ścian, zamiast podłogi beton, niewielka żarówka rozjaśniała mrok. W pokoju było okno, ale zakratowane, a drzwi były zamknięte. Dziewczyna zaczęła panikować, waliła pięściami w drzwiami i krzyczała na całe gardło. W końcu drzwi się otworzyły i odskoczyła od nich jak poparzona.
- Sebastian? - Spytała widząc swojego byłego.
- Tato nasza księżniczka się obudziła. - Zawołał chłopak, a po chwili w pomieszczeniu zjawił się Kubeł. Dziewczyna do reszty zgłupiała. Po chwili otrząsnęła się.
- Witamy śpiącą królewnę. - Kubeł uśmiechnął się cynicznym uśmiechem.
- To już pseudo powitanie mamy za sobą, a teraz czego chcecie? - Spytała dość opanowanym głosem.
- Jak to czego chcemy, odrzuciłaś mojego syna. - Powiedział Kubeł.
- Widocznie nie zapałałam do niego sympatią. Z resztą nic dziwnego, bo jaki ojciec taki syn. - Odpyskowała za co dostała z liścia od Kubła.
- Tato, nie warto, Zróbmy to tak jak w planie. - Powiedział Sebastian
- Wujku. - Zawołał, a po chwili zjawił się Wasyl z związanym Erykiem.
- Eryk! - Dziewczyna chciała natychmiast do niego podbiec, ale Kubeł jej to skutecznie uniemożliwił wyciągając broń i kierując ją na Eryka.
- Najpierw zrobisz mi loda, albo ten twój chłopak zdechnie, a ty razem z nim. _ Powiedział Sebastian.
Niebieskie oczy dziewczyny wypełniły się łzami, Nie chciała robić z siebie dziwki, robiąc mu tą "Przyjemność", ale nie chciała by Eryk umarł.
- No co tak stoisz mała dziwko? Na kolana, chyba, że chcesz by on zginął. - Wrzasnął Sebastian.
Dziewczyna spojrzała na Eryka i płakać się jej chciało gdy widziała jego podbite oko i rozciętą wargę.
Powoli uklęknęła, a Sebastian włożył siłą swoje przyrodzenie do jej ust i zaczął poruszać. Po chwili biała maż wypłynęła do gardła Małgosi, chłopak wyjął swoje przyrodzenie, jakby nigdy nic zasunął swój rozporek.
- Do ukraińskiego burdelu się nadajesz. - Oznajmił.
Dziewczyna splunęła na beton.
- Ej tu się nie pluje. - Wasyl zwrócił jej uwagę.
- Wal się. - Syknęła z nienawiścią w głosie.
Chłopak chwycił ją mocno za włosy, by wstała, po czym przewrócił na beton i zaczął zdzierać z niej ubranie. Zaczęła się szarpać, ale przytknął jej do nosa chusteczkę nasączoną chloroformem i straciła przytomność.
Obudziła się po kilku godzinach obudziła się i zobaczyła, że jest w innym pokoju bo, leżała na sofie, przykryta starym kocem. Na przeciwko niej siedział oparty o ścianę Eryk.
- Jak się czujesz? Coś cię boli? - Zasypał ją pytaniami podchodząc do łóżka.
- Źle, okropnie, wszystko mnie boli, jest mi cholernie zimno, kurwa czy on... - Zacięła się i spojrzała pustym wzrokiem na blondyna.
- Tak, jeszcze kazał mi to oglądać. Jezu to było okrutne. - Eryk wyraźnie posmutniał, a Gosia wybuchła płaczem jak małe dziecko, któremu zabrano ukochaną zabawkę.
_ Ale wiesz, że nie musiałaś robić mu loda. - Oświadczył Eryk.
- Musiałam, nie chce, żebyś umarł. - Powiedziała cicho dziewczyna.
- Przecież to szaleństwo. - Chłopak podrapał się po karku.
- I odwaga i poświęcenie. - Dodał.
Każde szaleństwo jest wewnętrznie spójne i logiczne. Trzeba tylko tą logikę rozpoznać.
- Cóż czasem trzeba się poświęcić. - Odparła dziewczyna.
*W domu Nowaków.*
- Gdzie ona jest? - Zapytała zaniepokojona Aleksandra.
- Obdzwoniłam szpitale, nasze koleżanki i nic. - Odezwała się Karolina najlepsza przyjaciółka Gosi.
- A dzwoniłaś do tego Marcina. - Spytała Ola.
- Nie. Ale już dzwonię. - Dziewczyna szybko wykręciła numer chłopaka, który szybko odebrał.
- Cześć Marcin Gosia odzywała się do ciebie, na przełomie kilku ostatnich godzin? - Spytała Karolina.
- Cześć, nie, a co stało? - Zapytał.
- Gosia od kilku godzin nie daje znaku życia. - Oznajmiła Karolina.
- Cholera. Wiesz nie dawno słyszałem jak ten Sebastian mówi, że ona pożałuje. - Rzekł chłopak.
- Co takiego? - Jacek wyrwał telefon Karolinie.
- Podobno miał ją gdzieś zabrać, ale nic nie wiem. - Oświadczył chłopak.
- Ok. Do widzenia. - Rzekł Nowak.
- Do widzenia. - Marcin rozłączył się.
- A co jeśli Gosia już nie żyje? - Spytała Ola.
Jacek natychmiast ją przytulił.
_Kochanie wiesz, że każdy patrol ma przydzielony osobny budynek i będą jej szukać. - Blondyn zaczął głaskać jej plecy.
*Eryk*
"No kurwa zabiję sukinsyna, własnymi rękami. Jak on mógł jej to zrobić? Słyszałem, że kiedyś byli razem, ale po kłócili się i z nim zerwała. - Zatraciłem się w myśleniu, które przerwał mi dźwięk otwieranych drzwi. Spojrzałem z Gosią w tamtą stronę. Stał w nich nikt inny jak ten złamas.
- Przyniosłem dla was jedzenie. - Odezwał się.
- Nie trzeba. - Burknąłem nabuzowany.
- Ależ Eryku... - Jej słodziutki głosik rozbrzmiał po pomieszczeniu. - Nie powinniśmy się tak zachowywać. - Ruszyła w jego stronę. Zaraz co?
- Powinniśmy być wdzięczni, że dają nam jedzenie. - Podeszła do niego, tak cholernie blisko, włożyła mu ręce do tylnych kieszeni jego spodni, wcześniej zabrała mu tacę i postawiła na podłodze.
- Dziękujemy. - Rzekła.
On odepchnął ją i wyszedł.
- Dobrze się czujesz? - Spytałem.
- Tak. - Odparła tym głosikiem, przy którym śpiew ptaków się umywał.
- I ty zamierzasz to jeść? - Wskazałem na posiłek.
- Kpisz czy o drogę pytasz? - Zapytała, a ja zgłupiałem i patrzyłem na nią jak debil.
- Patrz. - Otworzyła zaciśniętą w pięść dłoń w której był klucz. Cholera ona jest genialna.
- Chciałbym zauważyć, że masz na sobie tylko krótkie spodenki i bluzkę z krótkim rękawem. - Oznajmiłem.
- To co? - Spytała.
- No to, że pada. - Powiedziałem.
- Wole zmoknąć niż siedzieć tutaj. - Oznajmiła zamykając drzwi na klucz.
- To po co je zamykasz? - Spytałem.
- Bo jeśli wyjdziemy oknem nie skapną się tak szybko. - Odrzekła, podchodząc do okna i otwierając je. Wdrapała się na parapet. Skubana taka mała, a taka przebiegła.
- Idziesz? - Spytała i zeskoczyła z parapetu. Natychmiast ruszyłem w stronę okna i uczyniłem jak ona.
- No to w drogę. - Ruszyła, a ja za nią.
*Kilka godzin później*
Idziemy już kilka godzin i przeszliśmy już chyba 10 kilometrów. Szczerze? To już nie czuje nóg. Jak patrzę na nią jak kroczy to ją podziwiam. Nic jej nie przeszkadza.
- Mogłabyś zwolnić? Padam z nóg. - Odezwałem się.
Przystanęła i spojrzała na mnie.
- Pewnie. - Odezwała się, a ja oparłem się o drzewo.
Ona uczyniła tak samo.
- Patrz! - Wykrzyknęła i wskazała na coś palcem, a ja spojrzałem w stronę. Moim oczom ukazał się drewniany domek. Od razu ruszyliśmy w jego stronę. Na szczęście drzwi były otwarte, więc weszliśmy do środka.
- Halo! - Krzyknąłem, a po chwili, w korytarzu zjawiła się starsza kobieta.
- Dzieci, a co wy tutaj robicie? - Zapytała staruszka.
- Zostaliśmy por... - Chciałem dokończyć, ale Gosia mi przerwała.
- Porwano nas i uciekliśmy. - Odezwała się.
- Na Boga. Wejdźcie. - Zaprosiła nas do środka. A my weszliśmy do środka.
- Chcecie czegoś do picia? - Spytała.
- Herbatę jak można prosić. - Odezwała się Małgosia.
- Ja też. - Odparłem, a kobieta wyszła i po pięciu minutach wróciła z trzema kubkami, postawiła je na stole i siadła na fotelu, my siedzieliśmy na kanapie.
- Jak macie na imiona? - Spytała.
- Ja jestem Eryk. - Przedstawiłem się.
- A to Małgosia. - Wskazałem na koleżankę, która podniosła kubek do ust.
- Jesteście parą? - Spytała, a Gosia zakrztusiła się płynem.
- Nie, tylko się kolegujemy. - Odezwała się.
- A jak pani ma na imię? - Spytałem.
- Jestem Felicja. - Odpowiedziała kobieta.
A Gosia zaczęła przecierać oczy. "
- Jesteś zmęczona kochanie. - Pani Felicja zwróciła się do niej.
- Tak. - Odpowiedziała.
_ Tylko wiecie ja tu mam tą kanapę i swoje łóżko, które jest w tamtym pokoju. - Odpowiedziała staruszka.
- Mogę skorzystać z łazienki? - Spytała Gosia.
- Jasne, jest jak wyjdziesz to korytarzem i na lewo. - Odparła staruszka, a Małgosia podziękowała i wyszła.
- Kochasz ją? - Spytała pani Felicja.
- Skąd pani wie? - Zapytałem.
- To widać, po tym jak na nią patrzysz. - Uśmiechnęła się.
Ja tylko westchnąłem.
- Kocham ją, ale boje się, że ją skrzywdzę. - Odparłem i zacząłem skubać swoją dłoń.
*Gosia*
-Wiesz co Ci powiem młodzieńcze? Że powinieneś jej wyznać co do niej czujesz za nim zrobi to ktoś inny.- usłyszałam skrawek rozmowy pani Felicji i Eryka. Czy to oznaczało, że on mnie kocha? Pomyślałam sobie, że to może niekoniecznie chodzi o mnie. Mogło przecież chodzić o jakąkolwiek dziewczynę. Weszłam niepewnie do pokoju. Po Eryku było widać, że jest zmieszany.
-O czym tam gadacie?- zapytałam, patrząc prosto w oczy Eryka.
-A tak o tym i o tamtym- powiedział- Przepraszam, ale muszę skorzystać z łazienki.
Mój kolega wstał z sofy i udał się tam, gdzie król chodzi piechotą. Ja siadłam na jego miejsce.
-A co on taki spięty?
-Wydaje ci się złociutka- odparła pani Felicja i wstała z fotela- Możesz się przesiąść? Przygotuje wam spanie.
-A nie ma pani jakiegoś materaca dmuchanego?- zapytałam z nadzieją w głosie.
-Niestety, ale sofa jest duża, więc się pomieścicie.
-A mam pytanie. Jak daleko jest stąd do Wrocławia?
-Ze sto trzydzieści kilometrów będzie.
-Ile??- wytrzeszczyłam oczy- A gdzie tu jest najbliżej?
-Do Karpacza masz jakieś sześć kilometrów.
-Ja to chyba zwariuje- wzięłam głęboki oddech- A jak najłatwiej tam dotrzeć?
-Powiem tak. Jutro przyjeżdża do mnie Klaudia. Taka młoda dziewczyna, która robi mi zakupy co kilka dni. Poproszę ją, żeby was zawiozła do Karpacza.
-Naprawdę? Mogłaby pani?- na mojej buzi pojawił się uśmiech i rzuciłam się na kobiecinę, prawie ją przewracając.
-A w ogóle nie zapytałam pani o najważniejsze. Ma może pani telefon? Muszę do przyjaciółki zadzwonić.
-Leży tam na komodzie. Jak chcesz trochę prywatności to idź sobie do mojej sypialni. Gadaj ile chcesz.
-Dziękuję- pocałowałam kobietę w policzek i poszłam zadzwonić do Karoli.
- Jezu dziewczyno my tu zawału dostajemy. - Te słowa wypowiedziała Karolina gdy odebrała telefon i usłyszała mój głos.
- Karola ja zostałam z Erykiem porwana i uciekliśmy. - Gdy to mówiłam łzy stanęły mi w oczach.
- Gosia gdzie jesteście? - Zapytała.
- Ukryliśmy się u pani Felicji to staruszka mieszka w lesie sześć kilometrów od Karpacza. - Odparłam.
- Ja się boję, że nas znajdą. - Dodałam.
- Uspokój się. - Karola starała się mnie uspokoić.
- Jestem 130 km od Wrocławia to jak mam być spokojna? - Spytałam.
- Córeczko. - W słuchawce usłyszałam rodziców.
- Mamo, tato ja się boje. - Oznajmiłam.
- Spokojnie Gosieńko. - Tata starał się mnie uspokoić. - Gdzie jesteś? - Zapytała mama.
- 6 km od Karpacza dziś nocujemy z Erykiem u pani Felicji, a jutro jedziemy z jej pomocą domową do Karpacza. - Odparłam.
- Jezu jak ty tam się znalazłaś? - Spytała mama.
- Zostałam porwana i z Erykiem uciekliśmy. - Rzekłam.
- Przepraszam za tą kłótnie. - Dodałam, było mi głupio, że tak się zachowałam.
- Skarbie nie myśl o tym teraz. Jak będziecie w Karpaczu to idźcie na policje i pytajcie o Starszego aspiranta Maćka Sufa to mój kolega.- Wyjaśnił tata.
- Dobrze. Muszę kończyć, kocham was. - Pożegnałam się z rodzicami, rozłączyłam i wyszłam z sypialni pani Felicji.
- Dziękuje. - Oddałam jej telefon.
- Drobiazg. - Odparła, a ja kontem oka spojrzałam na leżącego na sofie Eryka.
- Zostanie was samych. - Kobieta wyszła, a ja nie wiedziałam jak się zachować. Usiadłam na sofie i cicho westchnęłam, gapiąc się w przestrzeń przede mną. "Nosz kurwa" - Zaklęłam w duchu.
- Połóż się. - Odezwał się Eryk.
Szybko weszłam pod kołdrę i obróciłam się do niego plecami.
- Jak się trzymasz? - Zapytał.
- Jakoś muszę. - Odparłam nie patrząc na niego.
"I daję radę, choć czasem jest mi ciężko.'
Gapiłam się pustym wzrokiem w przestrzeń przede mną. W głowie miałam mętlik i chaos taki jakby moje myśli były kuleczkami w słoiku i ktoś ten słoik rozbija, kuleczki uciekają w różnorodne strony.
Przyjęłam pozycję embrionalną. Taaa w cale się nie boję, absolutnie. Kurwa kogo ja okłamuje? Poczułam jak moje policzki stają się mokre. Chyba dałam upust emocjom. Po chwili poczułam jak Eryk delikatnie mnie przytula.
- Będzie dobrze. - Rzekł.
- Chciałabym. Jednak nigdy nie będzie jak dawniej. - Powiedziałam.
- Słuchaj moja mama jest psychologiem. Pomoże ci. - Oznajmił.
- Gadanie. - Rzekłam. I przekręciłam się w jego stronę.
- Powiedz o czym gadałeś z panią Felicją? - Zadałam pytanie.
Widziałam jak się zmieszał.
- A tak o tym i o tamtym. - Rzekł ale ja nie dałam się przekonać.
- Wiesz co Ci powiem młodzieńcze? Że powinieneś jej wyznać co do niej czujesz za nim zrobi to ktoś inny. - Zacytowałam słowa pani Felicji.
Ten spojrzał na mnie podejrzliwym wzrokiem.
- Skoro wiesz to po co pytasz? - Zapytał.
- Eryk do jasnej cholery! - Uniosłam się choć nie powinnam. Ten zatkał mi usta dłonią.
- Cii. Chcesz, żeby pani Felicja się obudziła, albo, żeby nas znaleźli? - Zapytał.
A ja zaprzeczyłam ruchem głowy. Zabrał dłoń.
W mgnieniu oka zbliżył się do mnie. Tak, że stykaliśmy się czołami.
- Wiesz Gosieńko. - Zaraz co? Czy on właśnie powiedział na mnie "Gosieńko"? Tak.
- Nie chce i nie umiem już ukrywać tego co do ciebie czuję. - Powiedział.
- Więc słucham. - Odparłam.
Delikatnie ale namiętnie musnął moje usta swoimi, po czym odsunął się i spojrzał mi w oczy.
- Kocham Cię. - Szepnął.
Poczułam motylki w brzuchu.
- Ja Ciebie też. - Oświadczyłam.
Życie to jednak bywa przewrotnie, jednego dnia cholernie cierpisz, a zaraz dowiadujesz się, ze ktoś kogo kochasz odwzajemnia uczucie. Położyłam głowę na klatce piersiowej chłopaka.
- Spróbuj zasnąć. - Powiedział.
- Nie wiem czy mogę.
- Kotek jesteś zmęczona, tyle przeszliśmy. Wycierpiałaś strasznie dużo. Będę przy tobie.
- Obiecaj, że będziesz przy mnie.
- Obiecuje. - Oznajmił.
Po paru minutach zasnęłam.
Obudziły mnie promienie słońca, które wpadły przez okno. Leniwie otworzyłam oczy i ujrzałam słodko śpiącego Eryka, trochę wyglądał jak mały chłopiec. Wstałam z sofy i udałam się do łazienki. Spojrzałam w lustro. Blada twarz, a pod oczami wory, włosy przypominały siano. Przemyłam twarz wodą, a włosy rozczesałam palcami. Wyszłam z łazienki i udałam się do kuchni. Zerknęłam na zegar wiszący na ścianie godzina ósma trzydzieści pięć. Wpadłam na pomysł by zrobić naleśniki na śniadanie. Szybko zabrałam się za robienie posiłku. Na myśl wkradły mi się słowa piosenki "Despacito" w polskiej wersji.
Krok po kroczku, najdelikatniej
Przytulam się do Ciebie bardziej i bardziej
- Dzień dobry księżniczko. - Przywitał mnie Eryk.
- Hejka. - Uśmiechnęłam się.
- Zrobiłaś naleśniki. - Zabrał jednego z talerza i zaczął jeść.
- Całkiem nie złe. - Skomentował.
- Tylko tyle? - Spytałam siadając mu na kolanach.
- To oddawaj. - Zabrałam mu naleśnik. I ugryzłam kawałek.
- Ej oddaj to. - Naburmuszył się jak mały chłopczyk.
Jednak ja nie posłuchałam i zjadłam na jego oczach.
- Ojć chyba już za późno. - Pocałowałam go w usta.
- Ehh jednak zadziorna jesteś. - Odpowiedział mi.
- Za to mnie kochasz. - Uśmiechnęłam się.
_ Nie tylko za to. - Znowu mnie pocałował.
_ ślicznie razem wyglądacie. - Usłyszeliśmy głos pani Felicji.
- Moja królewna zrobiła pyszne naleśniki. - Oznajmił Eryk.
Staruszka usiadła przy stole i wzięła kilka naleśników na talerz, zaczęła jeść.
- Faktycznie pyszne. - Przyznała, a ja się uśmiechnęłam.
*Eryk*
_ Mówiłem, ma dziewczyna talent. - Oświadczyłem.
- Mogę panią o coś zapytać? - Gosia spojrzała na staruszkę.
- Pytaj. - Uśmiechnęła się.
- Dlaczego mieszka pani w lecie?
- Nie mogłabym, żyć w mieście. Ten natłok mnie przeraża. Wszędzie, ktoś gdzieś gna, ludzie mijają się bez słowa, każdy zajęty sobą. Tu jest inaczej. - Wyjaśniła.
- Nie nudzi się pani? - Zapytała.
- Nie. Często robię na drutach, albo wyszywam. - Wyjaśniła.
- Wyszywa pani. Przyznam się szczerze, że mi to imponuje. - Powiedziała Gosia.
- Jak chcesz to Cię tego nauczę.
- Jeśli by pani mogła, tylko pozbieram talerze. - Gosia zebrała talerze i poszliśmy do salonu.
*Sebastian *
Kurwa, ta mała dziwka nawiała z tym przydupasem. Teraz mnie pewnie sprzeda psom. Mogłem być czujniejszy, a nie dałem się przez ten jej głos. Nie powiem bo cholera ładny ma. Ale szmata nie umiała mnie docenić. Jest jak jej matka. Loda umie zrobić no przecież doświadczona w tym jest. Chodziłem wściekły po pokoju. Szmata co do ruchania się nadaje. Wczoraj nie źle się ją rżnęło. A ten frajer jak krzyczał, żebym ją zostawił. Do pokoju wszedł mój stary.
- No synu nie źle wczoraj ją zerżnąłeś. - Poklepał mnie po ramieniu.
- Takiej suce to tylko to się należy.
- Chodź na dół walniemy krechę. - Powiedział i poszliśmy.
Po zajściu na dół. Szybko wysypałem z torebki trochę hery i wciągnąłem.
*Gosia*
Pani Felicja uczyła mnie wyszywać. Co szło jej świetnie.
- Widzisz Małgosiu doskonale Ci idzie.- Pochwaliła mnie.
- Dziękuje ba...proszę pani. - Podziękowałam.
- Jak chcesz to mów do mnie babciu. - Oznajmiła.
Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Kobieta poszła otworzyć. A po chwili wróciła z na oko dwudziestopięcioletnia dziewczyną.
- Słuchajcie to jest Klaudia i zawodzie was do Karpacza. - Powiedziała.
Nie powiem bo trochę było mi przykro się rozstawać z panią Felicją. Ale cóż. Przytuliłam kobietę na pożegnanie. Ta ucałowała mnie w czoło.
- Zaczekajcie chwilę. - Oznajmiła i poszła do swojej sypialni po chwili wróciła. Wzięła moją dłoń i położyła na niej złoty naszyjnik z serduszkiem. Zamknęła ja w pięść.
- Posłuchaj ten naszyjnik jest w mojej rodzinie od pokoleń, teraz ja przekazuje go tobie. - Rzekła.
- Nie mogę go przyjąć. - Oświadczyłam.
- Jesteś dobra, empatyczna i wiele przeszłaś masz serce anioła, a ja nie chce by on kiedyś został wyrzucony na śmieci. Dlatego daje go tobie. - Poczułam jak łzy wzruszenia cisną mi się do oczu.
Przytuliłam kobietę i podziękowałam najładniej jak potrafiłam.
Potem z Erykiem i Klaudią poszliśmy do auta i ruszyliśmy do Karpacza.
Na szczęście kobieta z którą jechaliśmy podwiozła nas pod komisariat.
Podziękowaliśmy i udaliśmy się do środka.
- To gdzie teraz? - Zapytał Eryk.
- Do recepcji. - Chwyciłam chłopaka za rękę i pociągnęłam za sobą.
W recepcji było kobieta o czarnych prostych włosach na oko miała czterdzieści pięć lat.
- Proszę pani niech pani zadzwoni do Macieja Sufa. - Zwróciłam się do niej.
- A kim ty jesteś? - Zapytała recepcjonistka.
- Małgorzata Nowak, a to Eryk Pazio. - Odpowiedziałam.
A kobieta zadzwoniła i po chwili mężczyzna w wieku mojego taty się pojawił.
- Czy pan to Maciej Sufa? - Zapytałam.
- Tak, a o co chodzi?
- Nazywam się Gosia Nowak i jestem córką Jacka Nowaka.
- A no tak twój tata do mnie już dzwonił i o wszystkim wiem. Chodźcie ze mną. - Odpowiedział, a my poszliśmy za nim.
*Ola*
Jechałam z moim mężem, Mikołajem i Karoliną do Karpacza po moją córeczkę. Droga dłużyła mi się niemiłosiernie.
- Jacek mogliśmy poświęcić jej więcej czasu. - Zwróciłam się do męża.
- Wiem skarbie, to nasza wina. Mam nadzieje, że jej to wynagrodzimy. - Odezwał się mój mąż.
Po ponad 2 godzinach byliśmy na miejscu. Weszliśmy do pokoju dyżurnego.
- Mama, tata! - Moja córka od razu się na nas rzuciła i nas przytuliła.
- Kochanie ty nasze. - Przytuliliśmy ją do sienie.
Nasza mała córeczka, nasze oczko w głowie.
- Przepraszamy. - Trzymaliśmy ją w objęciach.
- Nie szkodzi. - Odsunęła się od nas.
- Mamo, tato wasza "mała córeczka" - Zrobiła cudzysłów w powietrzu mówiąc to. - Musi wam kogoś przedstawić. To mój chłopak Eryk Pazio. - Wskazała na chłopaka, który podszedł.
- Dzień dobry. - Chłopak wyciągnął dłoń najpierw w moją stronę.
- Witaj. - Uścisnęłam jego dłoń.
Potem wyciągnął dłoń w stronę mojego męża.
- Tylko nie skrzywdź jej. - Powiedział Jacek, podając mu dłoń.
- Ma pan moje słowo, że jej nie skrzywdzę. - Powiedział chłopak.
- Już i tak za dużo przeszła. - Dodał.
- Gosia, co tam Ci zrobili? - Spytałam kucając przed córką.
Przygryzła wargę, a jej oczy wypełniły się łzami.
- Sebastian mnie zgwałcił. - Oznajmiła cicho.
- Jezu jak ja go dorwę to mu nogi powyrywam
- Tato. - Gosia uśmiechnęła się.
- Pamiętasz co mi powtarzacie? - Spytała.
- Że zrobienie krzywdy to nie jest wyjście. Wyjściem jest wpakowanie do więzienia przestępcy. - Dodała.
- A moja mama jest psychologiem i pomoże jej o tym zapomnieć. - Odezwał się Eryk.
- A ja mam pomysł! Jedźmy do domu. - Powiedziała Gosia.
- Jasne.
*Gosia*
Gdy tylko weszłam do domu z rodzicami. Od razu udałam się pod prysznic. Potrzebowałam tego. Zdjęłam ciuchy i wrzuciłam je do prania, weszłam pod prysznic i odkręciłam wodę. Ciepła woda spłynęła po moim ciele. Musiałam zmyć brud chociaż ten zewnętrzny. Po wyjściu otuliłam się moim ukochanym niebieskim miękkim ręcznikiem i wytarłam ciało. Ubrałam bieliznę i piżamy. Gdy nagle w zasięgu mojego wzroku pojawiła się żyletka. Wzięłam ją do ręki i docisnęłam do skóry. Jedna kreska, druga, kolejna i kolejna, a potem pustka i ciemność.
Obudziłam się, ale nie byłam w łazience. Zaczęłam się rozglądać i zobaczyłam Eryka i moich rodziców.
- Gdzie ja jestem? Co się stało? - Spytałam.
- W szpitalu, pocięłaś się. - Oznajmiła mama, a ja spojrzałam na moje zabandażowane nadgarstki.
- Po żyć jak się przeżyło koszmar. - Odparłam.
- Kochanie nie mów tak. - Eryk mnie skarcił.
- Musisz być silna. - Rzekł.
- Ja chce umrzeć, zostawcie mnie samą. - Przekręciłam się w przeciwną stronę.
Słyszałam jak wychodzą, a po chwili wszedł Eryk.
- Skarbie, to moja mama porozmawiaj z nią. - Powiedział.
- Nie chce. - Rzekłam.
- Zostaw nas same. - Odezwała się kobieta.
- Mam na imię Nikola, chce Ci pomóc. - Zaczęła mówić, delikatnie. Przekręciłam się w jej stronę.
- Nikt nie może mi pomóc.
- Eryk mi mówił o wszystkim.
- Moje słoneczko kochane. Ale co z tego.
- Widzę, że go kochasz. On Ciebie też. - Oznajmiła, a w drzwiach stanął mój ukochany.
- Wiem, ale to wszystko mnie przeraża. - Odparłam.
- Kotku, musisz być silna, pomożemy Ci przez to przejść. - Eryk podszedł do łóżka i dotknął mojego policzka.
- W takim razie podejmę walkę. - Oznajmiłam.
*3 lata później*
Półtorej roku temu Eryk mi się oświadczył, a rok temu wzięliśmy ślub i zamieszkaliśmy ze sobą. Próbuję zapomnieć o tym co się wydarzyło 3 lata temu, ale czasem ten koszmar powraca. Tej nocy znowu miałam ten koszmar. Eryk natychmiast mnie pocałował i ja otworzyłam oczy.
- Znowu miałaś ten sen? - Spytał.
- Mhy. - Mruknęłam.
- Przytul mnie. - Dodałam, a on bez słowa mnie przytulił, podziwiam go, że tyle już ze mną wytrzymał. Ale kocham go mimo wszystko, jego i naszą małą Marylkę. A no właśnie jestem w 7 miesiącu ciąży.
*5 lata później*
Maryla ma już 5 lat.Jest taka duża i podobna do taty. Chodzi do przedszkola. Eryk i ja pracujemy w policji,
- Cześć kochanie. - Mój mąż ucałował mnie w policzek
- Hej miś. - Przytuliłam się do niego.
- Gdzie mała? - Spytał.
- U moich rodziców nocuje. - Uśmiechnęłam się.
- Uhuhu czyli mamy całą noc dla siebie. - Pocałował mnie w usta.
- Wariat. - Odparłam.
Podniósł mnie i posadził na stole.
- Twój wariat. - Rzekł.
- No oczywiście.
- Wiesz Marylka ostatnio ciągle mówi, że by chciała siostrzyczkę. - Zaczął.
- Wiem. - Odparłam.
- Więc jeśli mamy całą noc. - zaczął całować moją szyję - To może zrobimy jej ten prezent?
- Tak.
*20 lat później*
Oboje z Erykiem pracujemy w policji. Nasze córki Maryla i Justyna pracują w policji zupełnie jak my. Maryla ma 25 lat i męża Emila i roczną córkę Alę, a Justyna 20 lat i narzeczonego Kubę.
Kiedy pamięcią wracam do przeszłości wiem, że warto było cierpieć, bo dziś mam wszystko o czym marzyłam. Kochającego męża, dwójkę dzieci i jestem babcią.
Hejka wam wszystkim! No i wybiło 155 tysięcy wyświetleń. Ale to wasza zasługa, dziękuje za to.
Szczególne podziękowania dla tej pani -------> Blogerka 1978 za pomoc w pisaniu. :*
Pozdrawiam.
Mała malinka. ♥
czwartek, 29 czerwca 2017
Subskrybuj:
Posty (Atom)